Khalsa Credit Union Calendar: V2

Khalsa Credit Union, dubbed as 'ਸਿੱਖਾਂ ਦਾ ਸਰਵੋਤਮ ਫ਼ਾਇਨੈਂਨਸ਼ਲ ਅਦਾਰਾ'(leading Sikh financial institution) and a ‘Symbol of Economic Progress of Sikhs in BC’ has been celebrating 20 years of existence this year. It opened up in 1986 and has seen considerable growth since then.

Most of us have been used to seeing their famous line of calendars, the one for the upcoming year is due for release anytime now. For a while I’ve wanted to post on the September 2006 graphic they included in the current calendar:

This is a picture of a guy and his family on what looks like the rooftop of Darbar Sahib(Amritsar). There’s nothing out of place with the picture itself, seems just like your average devoted family…… that is until you look up at the line from Gurbani from the top right. The last 2 lines of a shabad from Ang 172 make it very hard not to make the connection with the text and the pilgrimaging family:
ਹਮਅਪਰਾਧਪਾਪਬਹੁਕੀਨੇਕਰਿਦੁਸਟੀਚੋਰਚੁਰਾਇਆ॥
ਅਬਨਾਨਕਸਰਣਾਗਤਿਆਏਹਰਿਰਾਖਹੁਲਾਜਹਰਿਭਾਇਆ॥੪॥

which translate into

“I am a sinner, I have committed so many sins; I am a villainous, thieving thief. Now, Nanak has come to the Lord's Sanctuary; preserve my honor as it pleases Your Will.”

I wonder what the guy will think if he ever comes across the calendar. Using lines from Gurbani out of context obviously isn’t new. But it’s beginning to make a huge presence felt on the roads of Surrey. Although it’s hard to spot a bus or truck windshield free of assuring-feel-good quotes from Gurbani in Punjab. You almost forgot it ever existed here. First the shiny CDs, then the chrome Khanda hanging from the rearview mirrors and more recently the ever increasing number of construction vans and trucks with ਤੂੰਮੇਰਾਰਾਖਾਸਭਨੀਥਾਈ॥, ਤੂਦਾਤਾਦਾਤਾਰੁਤੇਰਾਦਿਤਾਖਾਵਣਾ॥ etc. on the front windshields bring Surry that much closer to the GT road culture of Punjab.

Just as the October came to an end, the page turned and another surprise was in store for November:

Nice obesity Poll

Should Americans do more to prevent childhood obesity?

[1]Yes, there should be mandatory testing and counseling at school

[2]Yes, more optional education for children should be available

[3]It is a problem, but it will hurt kids’ feelings to dwell on their weight

[4]No, it is not a big deal

---------------------------
(from a small US newspaper site)

Multiple choice questions on exams are most enjoyable for me, not necessarily because they’re easy to figure out or even because if you don’t have a clue you still have a 20-25% chance of getting your ‘educated guess’ beign declared correct.

No, not because there isn’t much writing involved. In fact this type of question would almost be a disaster for the marginally confused. Well with the host of choices provided it would make them confused a 100% and lead to panic. That’s why short answer type doesn’t prove to be such a huge bai-izzati inciting threat, leaving it blank doesn’t automatically mean that you didn’t know the answer (it could be that you meant to do it at the end of the exam, but you forgot, among other perfectly acceptable terms) This is not the case on multiple choice. There is a 75-80% chance that the laystudent will prove how big of a fool he/she is…

Anyway, it seems that more and more literacy based evaluations include multiple choice questions these days. A huge chunk of Government high school exams have for years been mostly this type. This is the exact reason why most wonder how they barely escaped the F when they got above 80% for the class mark.

And so it’s working well­, actually better than any educator might have expected it to. The invention of Scantron marking systems, and widespread application of the same have made the marking process that much more streamlined for the teacher and ‘piece of cake’ seeming for the ever confident student.

However it is not as simple as it seems. Usually in a question that gives you 4 possible choices, two are usually pretty closely related to the question; what separates the ‘correct’ answer from the one you ‘think’ is the right answer is almost non-existent. Barely recognizable at best to infinitely interchangeable time and time again in most cases.

The best thing about any multiple choice exam (assuming it’s done right): the remainder of the rest. This is what I enjoy the most! These are the remaining 2 or 3 questions that you make yourself believe are true. Most do get fooled into doing so and end up losing a mark. This is where the bei-izati points really start to add up.

Precisely because of this reason I really look forward to multiple choice exams. They are much fun to go over, especially if it’s done right. Some of these possible answers get trapped in your long term memory and linger there for many days and bring many a spontaneous smile…

Actually the latter 2(or more) are the really ‘way out there’ ones which make no sense whatsoever and yet they confuse the overwhelming majority. Why even have these as a selection in the first place? They simply work as intended!

And now you know exactly how they work!

So it brings us to the poll at hand, since it relates to this subject so well:

Using the information provided above, Can you classify the 4 choices above into first the 2 logical categories then chose the CORRECT answer?

Should Americans do more to prevent childhood obesity?

[1]Yes, there should be mandatory testing and counseling at school

[2]Yes, more optional education for children should be available

[3]It is a problem, but it will hurt kids’ feelings to dwell on their weight

[4]No, it is not a big deal

Lion's Roar

THis is another verse again from Bhai Sahib Randhir Singh's ਦਰਸ਼ਨ ਝਲਕਾਂ anthology (poem# 15) about Guru Nanak Dev Jee's Parkash:

ਪ੍ਰਗਟੇ ਜੋਤੀਸ਼ ਗੁਰੁ ਚਾਨਣੁ ਜਗਤਿ ਭਇਆ,
ਮਿਟ ਗਈ ਧੁੰਦ ਅੰਧਕਾਰ ਬਿਨਸਾਏ ਹੈਂ।
ਜੈਸੇ ਦਿਨਕਾਰ ਉਦੇ ਹੋਤ ਉਡਗਨਿ ਛਪਹਿ,
ਧਰਤਿ ਅਕਾਸ਼ ਉਜਿਆਰ ਉਜਰਾਏ ਹੈਂ।
ਮ੍ਰਿਗ-ਰਾਜ ਬੁਕੇ ਮਿਰਗਾਵਲੀ ਪਲਾਇ ਜਾਤ,
ਇਕ ਛਿਨ ਪਲ ਭਰ ਧੀਰ ਨ ਧਰਾਏ ਹੈਂ।
ਧੀਰਨ ਧੀਰਾਨ ਗੁਰ ਪੀਰਨ ਪੀਰਾਨ ਗੁਰ,
ਕਲਜੁਗ ਮਹਿ ਅਵਤਾਰ ਧਾਰ ਆਏ ਹੈਂ।੧੫।

This stanza expands on Bhai Gurdass Jee’s famous Pauree:
ਸਤਿਗੁਰਨਾਨਕਪ੍ਰਗਟਿਆਮਿਟੀਧੁੰਧਜਗਚਾਨਣਹੋਆ॥
ਜਿਉਂਕਰਸੂਰਜਨਿਕਲਿਆਤਾਰੇਛਪੇਅੰਧੇਰਪਲੋਆ॥
ਸਿੰਘਬੁਕੇਮਿਰਗਾਵਲੀਭੰਨੀਜਾਏਨਧੀਰਧਰੋਆ॥
ਜਿਥੈਬਾਬਾਪੈਰਧਰੈਪੂਜਾਆਸਣਥਾਪਣਸੋਆ॥
ਸਿਧਆਸਣਸਭਜਗਤਦੇਨਾਨਕਆਦਮਤੇਜੇਕੋਆ॥
ਘਰਘਰਅੰਦਰਧਰਮਸਾਲਹੋਵੈਕੀਰਤਨਸਦਾਵਿਸੋਆ॥
ਬਾਬੇਤਾਰੇਚਾਰਚਕਨੌਖੰਡਪ੍ਰਿਥਮੀਸਚਾਢੋਆ॥
ਗੁਰਮੁਖਕਲਿਵਿਚਪਰਗਟਹੋਆ॥੨੭॥

The Kabit meter and general flow of stresses is based on Bhai Gurdass' Kabit: '...ਸੁਪਨਚਰਿਤ੍ਰਚਿਤ੍ਰਬਾਨਕਬਨੇਬਚਿਤ੍ਰਪਾਵਨਪਵਿਤ੍ਰਮਿਤ੍ਰਆਜਮੇਰੈਆਏਹੈ॥..."
Lose translation:

Light fills the universe as Guru Sahib is revealed, the fogs of darkness vanish.
As the stars of the night sky disappear at dawn, earth and sky are illuminated.
The ‘Lion-King’ roars and herds of deer flee, in an instant.
Ever peaceful Guru- the greatest saint, has revealed himself in the dark age.

Ever-glowing Lamp

From ਦਰਸ਼ਨ ਝਲਕਾਂ by Bhai Sahib Bhai Randhir Singh Jee
From: poem #15 'ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦਰਸ ਹੁਲਾਸੜੀਆਂ'

...ਪੂਰਨ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਪੂਰਾ ਪੁੰਨਿਓਂ ਅਕਾਸਿ ਚੰਦ, ਘਟਿ ਜੋਤਿ ਦੀਵਟੀ ਸਦੀਵ ਹੀ ਜਗਾਏ ਹੈਂ।
ਦੀਪਕ ਜਗਾਇ ਖਟਿ ਆਰਤੀ ਉਤਰਵਾਇ, ਆਪਣੀ ਹੀ ਆਪਿ ਗੁਰੂ ਪੂਜਾ ਕਰਵਾਏ ਹੈਂ।
ਸਦ ਨੌ ਬਹਾਰ ਸਸਿ-ਭਾਨ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਰੁਤਿ, ਕਾਰਤਕ ਮਾਸ ਗੁਰ ਪੁੰਮਨ ਮਨਾਏ ਹੈਂ।
ਕਾਰਤਕ ਮਾਸ ਗੁਰ ਪੁੰਮਨ ਸਦੀਵ ਤਾ ਕੈ, ਜਾ ਕੈ ਗੁਰ ਨਾਨਕ ਜੋਤਸ਼ਿ ਪ੍ਰਗਟਾਏ ਹੈਂ।੧੪।...

Inseperable Form

The Bhai Randhir Singh whom most associate with is the great freedom fighter, a revolutionary, someone who sacrificed decades sitting behind bars engrossed in Naam and Bani. Some see him as the one who inspired Bhagat Singh and countless others, even today. He’s remembered as the premier scholar, the golden bird of the Panth, the athority on practical Gurmat through hsi own experiences explained through Gurbani. He was all this and a lot more.

But to truly understand Bhai Sahib, the best way is to rely on his two volumes of poetry- first hand, direct, untouched, unaltered just the way he witnessed everything. Only through his poetic works one realizes the full force of Bhai sahib’s experiences. There really isn’t anything else out there that can even remotely match up with Joyt Vigass. It’s unfortunate it has very limited mainstream exposure. I too didn't realize this until a few years ago until i read Joyt Vigass and actually understood parts of it.
-----------------------------------
Bhai Randheer Singh Jee wrote this poem on November 2, 1933 for Guru Nanak Dev Jee’s Parkash celebratins. Each time there was a major Smagam coinciding with a historic day he would write a poem and send it out as an invitation. 24 such masterpieces are compiled in the anthology known as 'Darshan Jhalkaa(n){ਦਰਸ਼ਨ ਝਲਕਾਂ}

Bhai Sahib uses a wide range of stylistic measures for the different poems. The image of Guru Sahibs and Akhal Purkh is depicted very vividly across all the works in this collection. His poetry is very deep compared to many other Punjabi poets, mostly because the lines embody deep spirituality within them, the way he felt it. Reading his poetry leads one to experiences a source of bliss that no other poem even comes close. Listening to this poetry has a stange calming effect, but if one understands what he wrote it suddenly becomes clear what Bhai Sahib was about.

The Gurmat-based approach to word choice is strikingly unique compared to any other modern poet becuase he embodies only words used in Shri Guru Granth Sahib Jee. There hasn’t been anyone else who’s been able to freely use Gurbani termnology in verse flawlessly with surprising frequency. It's with this recurrent use which shows his clear understanding of GUrbani resulting in the captivating effect it has on the reader.

Bhai Sahib employs the Kabit meter throughout this whole poem, similar in poetic measure to Bhai Gurdass Jee’s Kabit Swayeeai. These are the last 2 of 7 verses from poem 3 titled

'ਟਕਸਾਲ ਵਾਲੇ ਮੋਦੀਆ':

ਨਰਦ ਨਿਹਾਰ ਨਿਸਤਾਰਿਆ ਜਗਤ ਸਾਰਾ,
ਭਗਤਿ ਵਿਥਾਰ ਨਿਰੰਕਾਰ ਕਰਤਾਰ ਦੀ।
ਨਾਮ ਪਰਸਿੱਧ ਤੇਰਾ ਨਾਨਕ ਨਿਰੰਕਾਰੀ,
ਮੂਰਤ ਪ੍ਰਤਖ ਤੂੰ ਅਲੱਖ ਨਿਰੰਕਾਰ ਦੀ।
ਮੂਰਤਿ ਅਕਾਲ ਨੂਰ ਤੇਜਸੀ ਜਲਾਲ ਕ੍ਰਾਂਤ,
ਸਾਂਤਕੀ ਕਮਾਲ ਕਣੀ ਜਲਵ ਜੋਤਾਰ ਦੀ।
ਜਲਵ ਜੋਤਾਰ ਝਲਕਾਰ ਦੀ ਅਮਿੱਤ ਗੱਤਿ,
ਮਹਿਮਾ ਅਪਾਰ ਤੇਰੇ ਦਿੱਬ ਦਰਸਾਰ ਦੀ।੬।

ਦਿਬ ਦਰਸਾਰੀ ਦਿਬ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਨਿਗਾਰੀ ਜਨ,
ਲੱਖਨ ਪਿਖਨ ਤੇਰੀ ਤੱਤ ਜੋਤਿ ਮੂਰਤੀ।
ਮੂਰਤੀ ਅਨੂਪ ਰੂਪ ਬਿਸਮ ਸਰੂਪ ਇਕ,
ਜੋਤਿ ਆਭਾ ਅਨਿਕ ਉਦੋਤ ਤੇਰੀ ਮੂਰਤੀ।
ਅਨਿਕ ਉਦੋਤ ਆਭਾ ਅਛਿਤ ਅਛੋਤ, ਦਸ,
ਦ੍ਰਿਸ਼ਯ ਇਕ ਜੋਤਿ ਓਤ ਪੋਤ ਤੇਰੀ ਮੂਰਤੀ।
ਅਨੰਗ ਤੇ ਅਭੰਗ ਤੂੰ ਅਭੇਦ ਹਰਿ ਸੰਗ,
ੲਕ ਮਿੱਕ ਗੁਰ ਨਾਨਕ ਅਦੋਤ ਤੇਰੀ ਮੂਰਤੀ।੭।

Although it’s impossible to even attempt to accurately decipher this into English and nothing except the original can do justice to the verse, a rough translation of the two quatrains is given below anyway:

With one glance the Guru liberated humanity, through the Creator’s Name.
Your name is famous savior, your Godly image clearly visible, yet unseen.
The timeless image radiates bright with force, light of peaceful splendor.
The glittering flash sparkles abound, your image radiates with infinite greatness.(6)

Glimpses of your piercing eyes, I see and understand the true light.
Your unequaled image is astonishing, brings luminosity shining.
Immeasurable radiance blossoms forth-complete, 1 is in all 10 forms.
Gorgeous, indestructible, inseparable, one with God is Guru Nanak.(7)

Very 'Colorful' Language indeed!

Many consider Ernest Hemingway, an American, to be one of the best writers of all time. Undoubtedly his anti-war themed novels are among the most famous and widely read. Even today, in most Canadian high schools his WWI inspired novel A Farewell to Arms is one of the required reads in the English curriculum.

I recently picked up his other war novel For Whom the Bell Tolls. This one is based on the events of the Spanish Civil War, where Hemingway fought for the Republicans. The most enjoyable thing in the book apart from all the other things is the way he displays the guerilla fighters’ character through their spoken language.

Even though the usage of profanity isn’t revealed explicitly, still it has a really strong effect because of the why it’s used. Most of the time the way they say things seems hilarious anyway, even without the swearing. Some of the subtle cussing-like words are left in Spanish as is, but other stronger ones are translated into loose English which obviously funny, seem to stick with you for a long time.

When our English 10 teacher started the unit on Shakespeare most of the students hated it. In an attempt to make things exciting she made us do an exercise on combinations of interchangeable swearwords used in the play, with just that it got everyone involved. The class was divided up into two groups and one side had to come up with a creative ‘compliment’ which the other would counter it with one of their own. By the end of class everyone had a clear advantage over everyone else in school: we had mastered the art of swearing in Shakespearean! It carried on for a few weeks but eventually didn’t catch on and died down.

I may be wrong, but it looks like the whole ‘!@#$%’ might have been invented by Hemmingway where the ‘un-nameable’ shows up again and again in For Whom the Bell Tolls:

“Where the un-nameable is this vileness that I am to guard?”

The word ‘obscenity’ is very effective because of the way it’s used, and yet still being readable. There are multiple variations of this throughout the book, each one more 'colorful' than the last:

“And I am tired of thy obscenity.”

This one’s a favorite of the poor/uneducated Guerilla fighters on the Republican side:

“I obscenity in the milk of thy tiredness!”

There are a lot of variations of the “I obscenity in the milk of thy_______” ending with something different after the thy.

“Then go and befoul thyself,” and others like it are also common.

When I read “Thy mother!” I just couldn’t stop laughing. This one really hit home because of its extensive use by Punjabis, for most it just seems to come out on impulse. Images of students from high school came popping up; a few of them just went around saying this, seemingly without even realizing it.

It's fairly long, but a good read nonetheless and more enjoyable than most others like it.

ਸ਼ਾਂਤੀ ਸਰੂਪ

ਇੱਕ ਵਾਰ ਦੀ ਗੱਲ ਆ ਕਿ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਮੰਨਿਆਂ ਪ੍ਰਮੰਨਿਆਂ ਯੋਗੀ ਆਪਣੇ ਚੇਲਿਆਂ ਨਾਲ ਥਾਂ ਥਾਂ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਆਸਣ ਲਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਚੇਲੇ ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ ਉਥੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਬੜਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਹੀ ਅੰਧਵਸ਼ਾਸ਼ੀ ਭਾਰਤੀ ਵਹੀਰਾਂ ਘੱਤ ਦਿੰਦੇ।

ਏਸ ਯੋਗੀ ਦਾ ਨਾਂ ਸੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸਰੂਪ। ਜਿਸ ਥਾਂ ਤੇ ਇਹ ਆਪਣਾ ਡੇਰਾ ਲਾਉਂਦੇ ਉਥੇ ਇਸ ਦੇ ਚੇਲੇ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਥੂਣੀ ਬਾਲ ਦਿੰਦੇ ਅਤੇ ਤਪ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜੰਦੇ।

ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਕਾਫੀ ਭੀੜ ਇਕੱਠੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਅਤੇ ਛੇਤੀ ਹੇ ਲੋਕ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸਰੂਪ ਨੂੰ ਮਹਿੰਗਾ ਸਮਾਨ ਲਿਆ ਕੇ ਭੇਟ ਕਰ ਦਿੰਦੇ। ਨੋਟਾਂ ਦਾ ਢੇਰ ਲੱਗ ਜੰਦਾ ਅਤੇ ਭੋਲੇ ਭਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦੇ ਕੇ ਨਿਹਾਲ ਕਰ ਦਿੰਦਾ।

ਇਕ ਮਹਾਂ ਪ੍ਰਉਪਕਾਰੀ ਜੱਟ ਤੁਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਤੇ ਇਹ ਪਖੰਡ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਬੜਾ ਦੁਖੀ ਹੋਇਆ। ਲੋਕ ਤਾ ਮਸਾਂ ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਚਾਰ ਦਮੜੇ ਜੋੜਦੇ ਸਨ ਤੇ ਇਹ ਬੇਈਮਾਨ ਸੱਨੇ ਸੱਨ ਨਿਜੈਜ ਈ ਪੈਸਾ ਬਟੋਰਨ ਨੂੰ ਹੀ ਧੰਦਾ ਬਣਾਈ ਫਿਰਦੇ ਨੇ।

ਜੱਟ ਜੀ ਬੜੇ ਸਚੱਜੇ ਸਨ, ਹਰ ਵੇਲੇ ਦਿਮਾਗ ਤੋਂ ਕੰਮ ਲੈਂਦੇ ਸਨ; ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਤੇ ਤਰਸ ਕੀਤਾ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸਰੂਪ ਨੂੰ ਸੂਤ ਕਰਨ ਦਾ ਮਨ ਬਣਾ ਲਿਆ।

ਇਹ ਯੋਗੀ ਅੱਖਾਂ ਮੀਚੀ ਆਵਦੇ ਚੇਲਿਆਂ ਨਾਲ ਅੱਗ ਦੇ ਦਵਾਲੇ ਗੋਲ ਚੱਕਰ ਬਣਾਈ ਬੈਠਾ ਸੀ ਤੇ ਲੋਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰਸਦਾ ਬਸਦਾ ਭੈਟਾ ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ ਸਨ।

ਸ਼ਾਂਤੀ ਸਰੂਪ ਜੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੀਟੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਹੱਥ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦਾਂ ਨਾਲ ਨਿਹਾਲ ਕਰੀ ਜਾ ਰਿਹੇ ਸਨ। ਅਪਣੇ ਜੱਟ ਜੀ ਹੌਲੀ ਦਿਨੇ ਯੋਗੀ ਦੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਬੈਠ ਗਏ। ਨਲੇ ਵੇਖੀ ਜਾਣ ਕਿ ਇਹਦਾ ਕੰਮ ਕਿਨਾਂ ਚੰਗਾ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਠੀਕ ਸਮਾਂ ਵਾਚ ਕੇ ਜੱਟ ਜੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, "ਆਪ ਦਾ ਨਾਂ ਕੀ ਹੈ ਯੋਗੀ ਜੀ?"

"ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸਰੂਪ ਹੈ।" ਯੋਗੀ ਨੇ ਭੜੀ ਪ੍ਰੇਮ ਭਰੀ ਅਵਾਜ ਵਿੱਚ ਉਤਰ ਦਿੱਤਾ। ਏਨੇ ਨੂੰ ਹੋਰ ਲੋਕ ਸਮਾਨ ਭੇਟਾ ਲਈ ਲੈ ਕੇ ਆ ਗਏ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸਰੂਪ ਜੀ ਫਿਰ ਲੱਗੇ ਅਸੀਸਾਂ ਦੇਣ।

ਜੱਟ ਜੀ ਨੇ ਮੌਕਾ ਦੇਖ ਕੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਓਹੀ ਸਵਾਲ ਦੁਆਰਾ ਦੁਰਾਹਿਆ। ਯੋਗੀ ਨੇ ਫੇਰ ਕਹਿ ਤੇ ਕਿ ਮੈਂ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸਰੂਪ ਆਂ।
ਹੋਰ ਲੋਕ ਆਈ ਗਏ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸਰੂਪ ਦੇ ਮੂਹਰੇ ਸਮਾਨ ਦਾ ਥੱਬਾ ਕਾਫੀ ਵੱਡਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਪੈਸਿਆਂ ਦਾ ਢੇਰ ਵੀ ਕਾਫੀ ਵਥ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਜੱਟ ਜੀ ਨੇ ਫੈਂਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਸ ਅਨੱਰਥ ਦਾ ਅੰਤ ਐਥੇ ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਤੇ ਇਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਯੋਗੀ ਤੇਰਾ ਨਾਂ ਕੀ ਆ?

ਹੁਣ ਯੋਗੀ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਵਰਗੀ ਮਿਠਸ ਗਇਬ ਹੋ ਗਈ ਸੀ, ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਚੱਜ ਨਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਆਲਾ ਜੁਆਬ ਦੇ ਤਾ। ਇਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਜੱਟ ਜੀ ਨੇ ਓਹੀ ਸੁਆਲ ਪੁੱਛ ਲਿਆ।

ਹੁਣ ਤਾਂ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦਾ ਸਰੂਪ ਕਾਫ਼ੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਗਇਬ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਇੱਕ ਬੰਦਾ ਹੀ ਇਹੀ ਵਾਰੀ ਵਾਰੀ ਪੁੱਛੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਆਸੇ ਪਾਸੇ ਬੈਠੇ ਉਸ ਦੇ ਚੇਲੇ ਤੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਅਨੋਖੀ ਚੁੱਪ ਵੱਟ ਲਈ ਤੇ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਜੱਟ ਜੀ ਵੱਲੀਂ, ਕਦੇ ਯੋਗੀ ਵੱਲ ਦੇਖਦੇ ਰਹੇ। ਭੀੜ ਦਾ ਹੋਰ ਵਾਧ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਜੱਟ ਜੀ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਬਾਆਦ ਫਿਰ ਓਹੀ ਸੁਆਲ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕਰਨ।

ਅੰਤ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸਰੂਪ ਜੱਟ ਜੀ ਤੋਂ ਕਾਫੀ ਠਿੱਠ ਹੋ ਗਿਏ ਸਨ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਚੁੱਪ ਛਾ ਗਈ ਸੀ। ਯੋਗੀ ਦਾ ਬੋਲ ਬਹੁਤ ਹੀ ਦੁਖੀ ਅਤੇ ਔਖਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਜੱਟ ਜੀ ਨੇ ਜੁਆਪ ਮਿਲਣ ਸਾਰ ਹੀ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਹੋਰ ਪੁੱਛਿਆ ਤੇ ਨਾਲ ਦੀ ਨਾਲ ਹੀ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਗਏ।

ਜਦੋਂ ਸਿਰ ਤਾਂਹ ਚੱਕ ਕੇ ਵੇਖਿਅ ਤੇ ਛੇਤੀ ਹੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਲਦੇ ਅੰਞਾਰ ਦੀ ਲੱਕੜ ਦੇ ਰਾਹ ਤੋ ਬੋਚ ਲਿਆ ਜੋ ਕਿ ਕਿ ਸਿਰ ਦੇ ਇਕ ਪਾਸ ਦੀ ਟੱਪ ਗਈ। ਜੱਟ ਜੀ ਥੜਾ ਜ੍ਹਾ ਪਿਛਾਂਹ ਰਿਸਕ ਗਏ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸਰੂਪ ਹੁਣ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਬਲਦੀ ਭੁੱਬਲ ਦੀ ਲੱਕੜ ਧੂਣੀ ਵਿੱਚੋਂ ਚੱਕ ਲਈ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਛੇਤੀ ਵਧ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਓਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਸੁਰਖ ਸਨ ਅਤੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਹੁਣ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦਾ ਨਾਂ ਨਿਸ਼ਾਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਜੱਟ ਜੀ ਨੇ ਹੱਥ ਅੱਗੇ ਕਰ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਸ਼ਾਂਤੀ ਸਰੂਪ!!" ਤੇ ਕਿਹਾ ਵੀ ਓਵੇਂ, ਜਿਵੇਂ ਹਿੰਦੀ ਮੂਵੀਆਂ 'ਚ ਬੜੀ ਗਰਜਮੀਂ ਅਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਹਿਦੇ ਹੁੰਦੇ ਆ।

"ਯੋਗੀ ਜੀ ਆਪ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਹੋਣ ਕਿੱਥੇ ਆ? ਬੱਸ ਇਹ ਹੀ ਦੇਖਣਾ ਸੀ।" ਐਸੀ ਮਿੱਠੀ, ਸ਼ਾਂਤੀ ਭਰਪੂਰ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਯੋਗੀ ਠਠੰਬਰ ਗਿਆ ਤੇ ਹੱਥ 'ਚ ਫੜੀ ਬਲਦੀ ਸੋਟੀ ਕੜਾਕ ਦਿਨੇ ਭੰਙੇਂ ਡਿੱਗ ਪੀ....
----------------------------------------------------------
Shanti Saroop

There was once a great yogi, his name was Shanti Saroop. Shanti means peace and Saroop means image. So his name meant the 'image of calmness.' So him and his followers were sitting around a big fire and random people were bringing him offerings. With his outstreatchd hand he was blessing them.

A guy had heard a lot about this Shanti Saroop and since he had a few minutes to spare he decided to pay him a visit because he was in the area near where the Yogi and his followers had made camp.

So our guy takes a seat around the fire and sees that a lot of people are coming to pay their respects to him. The offerings keep pouring and and more people get blessed; they walk off feeling happy. Pretty soon the stack of material goods and money given to the yogi grows to a huge pile.

"Swami jee what is your name?" the guy asks.

"My name is Shanti Saroop" says the yogi extending his hand out to bless our guy. So after a few minutes he again asks the yogi what his name was.

The yogi says to him, "I'm known as Shanti Saroop."

A few minutes go by and a number of people recieve his blessing and consider themselves lucky. As the rush of flocking visitors eases a little our guy askes him again, "yogi jee what is your name?"

In the same content voice he answers guy but with a little unease in his tone realizing that it was the same guy who had asked a third time from the voice and location.

So the guy keeps asking him what his name was again and again after evey few minutes. The yogi's followers witness this but too try to display their 'Shanti Saroop,' now the yogi's voice at each interval beomes more and more harsh.

Finally at about the 10th time the content yogi's had enough. He opens his eyes, they're red with the blood vessels almost about to pop. Seeing this our guy unrelenting again askes him what his name was, thinking he'll get a better responce now.

At this the yogi was beyond angry. Tension filled everyone who encircled the fire. In a fit of bitter rage he unleashed his fury at the guy, who now full well understood what was coming to him.

Just as he had managed to get to his feet, our guy ducked as a peice of wood with glowing embers was hurled across, almost hitting his head. As he raised his head he saw that yogi jee held another peice of wood with one end burning bright letting out a streak of black smoke as the Yogi's fast motion brought him closer.

Realizing he would be doomed if he didn't make a move he stuck to his calculated plan. Now that the yogi would be upon him in another instant our guy quite dramatically yells out(like in one of those Hindi movies), "SHANTI SAROOP!" He could listen to the wave of muffled gasp as it escaped from the gathered crowd in unison. In a softer voice the guy reminds him, "Yogi Jee, where is this Shanti of yours now?" The yogi stops in his tracks and just looks at him, then around at the crowd and the stick from his hand fell on teh floor with a loud bang......

Doctors vs. Guns

This should bring a smile, if even only for a few minutes . . ..
a. The number of physicians in the US is 700,000.
b. Accidental deaths caused by Physicians per year is 120,000.
c. Accidental deaths per physician is 0.171. (US Dept. of Health & Human Services)

Then think about this:

a. The number of gun owners in the US is about 80,000,000.
b. The number of accidental gun deaths per year (all age groups) is 1,500.
c. The number of accidental deaths per gun owner is .0000188.

Statistically, doctors are approximately 9,000 times more dangerous than gun owners.

FACT: NOT EVERYONE HAS A GUN, BUT ALMOST EVERYONE HAS AT LEAST ONE DOCTOR.

Please alert your friends to this alarming threat. We must ban doctors before this gets out of hand. As a public health measure I have withheld the statistics on lawyers for fear that the shock could cause people to seek medical attention.

Maclean's University Rankings

Maclean’s is a very popular Canadian news magazine. Every year in a special issue they rank Canadian universities by different things like sports program, class size and other things. This issue is the most read. For many years I went out of my way to get a copy of the rankings issue. Every year it’s big news and makes people discuss post secondary education.

I was on the University of Alberta’s site and they have opted out of the Maclean’s rankings until further notice. Initially not only U of A but 10 of the other big universities including UBC, SFU, Mcmaster and University of Toronto have decided not to participate in the rankings. But “The revolt against Maclean's university rankings has grown to include 22 schools, casting doubt on the magazine's claim it'll be able to produce a credible ranking by its November publication date.”

It’ll be interesting to see how they come up with the rankings when the 22 major schools aren’t going to give Macleans the data they need to compile the standings.

From their press release:

‘In various ways and for some years, many institutional spokespersons have expressed considerable reservations about the methodology used in the Maclean’s university survey and the validity of some of the measures used. Thus far, these serious concerns have gone largely unaddressed, and there is still no evidence that Maclean’s intends to respond to them.

…it is truly hard for us to justify the investment of public funds required to generate customized data for your survey when those data are compiled in ways that we regard as over-simplified and arbitrary.

…The variables selected by Maclean’s also fail to capture the breadth of experiences students say are important in their university education such as, for example, extra-curricular activities or the opportunity for rich and diverse interactions with peers and faculty outside the classroom.

…We are also concerned by Maclean’s recent attempt to draw comparisons of student experience across incomparable surveys of student engagement, and Maclean's reliance on survey data with low response rates and all the associated response biases that arise from skewed profiles of respondents. The responsible compilation and comparison of data is a core tenet of academic research. Several universities already show student survey data, in context, on their own web sites and question Maclean's decision to pull different kinds of data out of context and compare “apples and oranges”. Maclean’s treatment of these survey data, in our view, fails to give appropriate notice to these methodological limitations.

….We remain open to the possibility of collaborating with Maclean’s at some future date, particularly if we can agree on means to ensure that the data will be valid and the analyses truly informative. Meanwhile, we will continue to publish data on our websites to facilitate informed student and family choice.'

Dr. Amrik S Sidhu

After last year’s December Smagam because of many hours of sitting down in Kirtan and handling heavy things(even with picking up using the proper technique and not bending the back) somehow by the end of the week my back was hit with constant excruciating pain. I couldn’t sit stand or do anything without a throbbing soreness that stung a lot.

I had a collection of few little handouts from over the years that supposedly would help correct back pain. None of these small exercises ‘designed to relieve back pain’ made any difference. Then I tried to use a mediball and tried to walk.

As a last desperate attempt I hung from the stairs hoping the tension on the back would ease. With a week of doing these and with total bed rest it seemed to get worse. It seemed to go on for so long that I thought it had became a permanent condition.

Then I realized there was this book lying somewhere with the title ‘Your Doctor’s wish: Lasting relief for aching backs’ by Dr. Amrik Singh Sidhu. I had seen it so many times but never bothered to have a look inside.

After some searching I found it. It turned out this guy Amrik Singh was no ordinary doctor but someone with extensive real life experience in the subject and much more. From reading the few pages of the testimonials it seemed that this guy knew what he was doing and all the people who he had treated were really bad cases of long term varied back problems- accident victims to big time CEO’s and everyone in between.

Just reading the first few pages made it look like results actually could be achieved by anyone with just 10 minutes twice a day.

Just out of curiosity doing to search on him uncovered just one article from the UBC student paper. The other more interesting find was the actual book, published in 1982 lists the price at $5.25Cndn but someone on amazon.com was selling a used copy for $68.00US plus shipping!

This guy was really someone who knew what he was talking about because he had professional experience with Olympians, CFL and NHL players.

So doing the exercises he illustrated in the book three times a day for 3 days greatly reduced the pain of the lower back significantly. By the end of the week it was completely gone!

His whole approach to back pain recovery has to do with:
1) Good diet: giving up coffee, pop, tea and anything that has a lot of fat and caffeine
2) Exercise done with simple Breathing techniques
3) Posture: assuming a correct posture while doing things leads to pain prevention and even recovery
4) Stress reduction: stress intensifies back pain and muscle tension and if reduced back pain is also reduced.

It seems he’s just gone underground. It would be great if he could publish a second edition of that book, it’d change a lot of peoples' lives.

Too bad UBC didn’t realize his greatness and what he would have brought to their athletic program. Here is the article on him:

Frustrated Sidhu Quits

By ALAN DOREE

A man who could make any pro team in North America has just quit UBC.

Amrik Sidhu isn't a coach or athlete but a sports scientist. The only man on this continent with his qualifications, he's worked with teams in the National Football League, Canadian Football l League, National Hockey League e and World Hockey Association. He turned down contracts with some of these teams, although serving them as a consultant, to work here in the school of physical education.

"I wanted to teach students to handle fitness programs after they graduate. To recognize each person's needs differ and conditioning must be based on those needs," he said.

Sidhu, a doctor of sports science and former member of India’s Olympic team, said he feels the traditional university approach to physical education is to produce graduates, not skills. "It's a cycle. Everyone completes the same requirements for their degree, but few realize their potential." Graduates then perpetuate this process in their own fitness s programs. He calls it a trial and error process which subjects everyone to the same tests and exercises.

You either quit or, "You harm yourself struggling through a fitness program not designed for your needs, thinking you're staying in shape. People think exercise means exhaustion, sweating a lot, but that's wrong. A proper program enables you to develop without killing yourself. "

Part of the reason Sidhu left UBC is because he couldn't implement such programs. "I couldn't do this here. I was stagnating. I couldn’t get money to expand facilities."

Sidhu worked in the War Memorial gym's basement physiology lab. "People supported my ideas in my lectures, but not in application. As a scientist I'm not interested in just producing better athletes, but in raising the genera l level of fitness among those interested."

Sidhu feels this is not typical of North America's approach to sports and fitness.

"Sports is so commercialized here, people, want packaged solutions. Again, with the intention of applying them to everyone. In Europe this isn't done. Russia n hockey, for example, is nothing magical. They condition people according to their needs an d abilities, then on this foundation build the skills necessary to play the game. Here, people want only the skills, as quickly as possible. They try to learn the game before they know their potential."

Sidhu attended the Central Scientific Institute of Sports and Physical Culture in the USSR, where he became the first foreign student to write and defend his dissertation in Russian.

The day after...

ਸਿਰੀਰਾਗੁਮਹਲਾ੧॥ਲੇਖੈਬੋਲਣੁਬੋਲਣਾਲੇਖੈਖਾਣਾਖਾਉ॥
ਲੇਖੈਵਾਟਚਲਾਈਆਲੇਖੈਸੁਣਿਵੇਖਾਉ॥
ਲੇਖੈਸਾਹਲਵਾਈਅਹਿਪੜੇਕਿਪੁਛਣਜਾਉ॥੧॥
ਬਾਬਾਮਾਇਆਰਚਨਾਧੋਹੁ॥
ਅੰਧੈਨਾਮੁਵਿਸਾਰਿਆਨਾਤਿਸੁਏਹਨਓਹੁ॥੧॥ਰਹਾਉ॥
ਜੀਵਣਮਰਣਾਜਾਇਕੈਏਥੈਖਾਜੈਕਾਲਿ॥
ਜਿਥੈਬਹਿਸਮਝਾਈਐਤਿਥੈਕੋਇਨਚਲਿਓਨਾਲਿ॥
ਰੋਵਣਵਾਲੇਜੇਤੜੇਸਭਿਬੰਨਹਿਪੰਡਪਰਾਲਿ॥੨॥
ਸਭੁਕੋਆਖੈਬਹੁਤੁਬਹੁਤੁਘਟਿਨਆਖੈਕੋਇ॥
ਕੀਮਤਿਕਿਨੈਨਪਾਈਆਕਹਣਿਨਵਡਾਹੋਇ॥
ਸਾਚਾਸਾਹਬੁਏਕੁਤੂਹੋਰਿਜੀਆਕੇਤੇਲੋਅ॥੩॥
ਨੀਚਾਅੰਦਰਿਨੀਚਜਾਤਿਨੀਚੀਹੂਅਤਿਨੀਚੁ॥
ਨਾਨਕੁਤਿਨਕੈਸੰਗਿਸਾਥਿਵਡਿਆਸਿਉਕਿਆਰੀਸ॥
ਜਿਥੈਨੀਚਸਮਾਲੀਅਨਿਤਿਥੈਨਦਰਿਤੇਰੀਬਖਸੀਸ॥੪॥੩॥

ਸਾਡਾ ਪਿੰਡ

ਸਾਡਾ ਪਿੰਡ ਬੇਸ਼ੱਕ ਬਾਕੀਆਂ ਦੀ ਤਰਾਂ ਬੜਾ ਡਾਢ੍ਹਾ ਤੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਨਹੀਂ ਗਿਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਇਹ ਸਾਡਾ ਪਿੰਡ ਹੈ। ਅਤਿਅੰਤ ਸੁਹਾਵਣਾ ਹੈ ਇਹ ਪਿੰਡ ਜ੍ਹਿਦੀਆਂ ਪਹੀਆਂ ਵਿੱਚ ਬੁੱਢੇ ਠੇਰੇ ਪੰਜਾਬੀ ਛਤਰੀਆਂ ਹੱਥ ਧੁੱਪ ਸੇਕਦੇ ਨੇ। ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੀ ਹੀ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਸਦਕਾ ਮੈਨੂੰ ਭਾਈ ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੀ ਸੰਗਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਈ। ਇਸ ਪਿੰਡ ਨੇ ਹੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲਦਿਆਂ ਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਬਨਣ ਦਾ ਡਾਢਾ ਮੌਕਾ ਝੋਲੀਂ ਪਾਇਆ। ਸਭ ਤੋ ਕਮਾਲ ਦੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਖ਼ਾਲਸਾ ਸਕੂਲ ਆਇਆ, ਅਤੇ ਚੱਲਿਆ ਅਜੇ ਵੀ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਦੀਵੀ ਚੱਲਦਾ ਰਹੇਗਾ!

ਜਦੋਂ ਕਿਤੇ ਬਾਹਰੋਂ ਕੋਈ ਸਿੰਘ ਆਉਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਭਾਈ ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਆਸੇ ਪਾਸੇ ਤੇ ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਦੇ ਰੌਣਕ ਮੇਲੇ ਦੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਪ੍ਰਤੀਤ ਕਰਵਾਉਦੇ ਹਨ। ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਹੁਣ ਤੱਕ ਕੋਈ ਆਇਆ ਬੱਸ ਬਲਹਾਰ ਹੋ ਕੇ ਹੀ ਗਿਆ! ਬਲਿਹਾਰ ਜਾਈਏ ਭਾਈ ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ। ਐਸ ਮਹੀਨੇ ਸਾਲਾਨਾ ਵੈਨਕੂਵਰ ਸਮਾਗਮ ਸੀ ਅਤੇ ਕੈਲੀਫੋਰਨੀਆਂ ਤੋਂ ਦੋ ਪੁਰਾਣੇ ਗੁਰਮੁੱਖ, ਡਾ: ਬਲਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਅਤੇ ਭਾਈ ਵੀ.ਜੇ. ਸਿੰਘ ਜੀ ਆਏ।

ਸਮਾਗਮ ਦਾ ਅਨੰਦ ਮਾਣਨ ਤੋ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਸੇ ਪਾਸੇ ਦੇ ਰੰਗ ਢੰਗ ਦਿਖਾਏ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਵਾਸਤੇ ਫਰੂਟੀਕੈਨਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸੰਸਥਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਹਰ ਤਰਾਂ ਦੇ ਪੰਜਾਬੀ ਬੋਲਦੇ ਲੋਕ ਨਜ਼ਰ ਆਉਦੇ ਹਨ। ਬਾਹਰਲਾ ਬੰਦਾ ਇਸ ਹੱਟੀ ਦਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਦੇਖਣਸਾਰ ਹੀ ਦੰਗ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਬਾਬਾ ਜੀ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਖੂਹ ਚੋਂ ਪਾਣੀ ਕੱਢਦੇ ਜੱਟ ਦੀ ਮੂਰਤ ਹੈ।

ਸੇਵ ਔਨ ਫੂਡਸ ਵੀ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦੇ ਐਣ ਗੜ ‘ਚ ਇੱਕ ਹੱਟ ਹੈ। ਇਹ ਤਸਵੀਰ ਦਵਾਈਆਂ ਵਾਲੀ ਕੰਮਪੋਡਰੀ ਤੇ ਮਨੇਜਰ ਸਰਦਾਰ ਇਕਬਾਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਅੱਛੇ ਇਨਸਾਨ ਹਨ। ਬਾਹਰਲੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਵਾਸਤੇ ਅਜਿਹੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕਦੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦੀਆਂ।

ਆਹ ਫੱਟਾ ਵੀ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਅਜੀਬੋ ਗ਼ਰੀਬ ਖੇਡ!

ਡਾਕਟਰ ਸਹਿਬ ਜੀ ਹੁਰਾਂ ਦੀ ਇਸ ਫੇਰੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋ ਸਿਰਮੋਰ ਨਜ਼ਾਰਾ ਓਦੋ ਹੋਇਆ ਜਦੋਂ ਰਿਚਮੰਡ ਦੇ ਆਈਕੀਆ ਸਮਾਨ ਲੈਣ ਗਏ। ਇਹ ਵਰਤਾਂਤ ਤਾ ਬਿਲਕੁੱਲ ਆਪਣੀ ਮਿਸਾਲ ਆਪ ਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਏਥੇ ਵਰਨਣ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਹਾਂ।

੧੬੯੯{ਖ਼ਾਲਸਾ} ੭ years later:

ਆਸਾਮਹਲਾ੧ਚਉਪਦੇ॥
ਵਿਦਿਆਵੀਚਾਰੀਤਾਂਪਰਉਪਕਾਰੀ॥
ਜਾਂਪੰਚਰਾਸੀਤਾਂਤੀਰਥਵਾਸੀ॥੧॥
ਘੁੰਘਰੂਵਾਜੈਜੇਮਨੁਲਾਗੈ॥
ਤਉਜਮੁਕਹਾਕਰੇਮੋਸਿਉਆਗੈ॥੧॥ਰਹਾਉ॥
ਆਸਨਿਰਾਸੀਤਉਸੰਨਿਆਸੀ॥
ਜਾਂਜਤੁਜੋਗੀਤਾਂਕਾਇਆਭੋਗੀ॥੨॥
ਦਇਆਦਿਗੰਬਰੁਦੇਹਬੀਚਾਰੀ॥
ਆਪਿਮਰੈਅਵਰਾਨਹਮਾਰੀ॥੩॥
ਏਕੁਤੂਹੋਰਿਵੇਸਬਹੁਤੇਰੇ॥
ਨਾਨਕੁਜਾਣੈਚੋਜਨਤੇਰੇ॥੪॥੨੫॥
-------------------

Poem Analysis

Click below to enlarge:

---------------------------------
The Haw Lantern

The wintry haw is burning out of season,
crab of the thorn, a small light for small people,
wanting no more from them but that they keep
the wick of self-respect from dying out,
not having to blind them with illumination.

But sometimes when your breath plumes in the frost
it takes the roaming shape of Diogenes
with his lantern, seeking one just man;
so you end up scrutinized from behind the haw
he holds up at eye-level on its twig,
and you flinch before its bonded pith and stone,
its blood-prick that you wish would test and clear you,
its pecked-at ripeness that scans you, then moves on.

By Seamus Heaney
From "The Haw Lantern", 1987
--------------------------------
The Haw Lantern: In Celtic mythology the hawthorn tree, which bears a fruit called a haw is associated with faeries and the faery realm. However the Catholic Church , in trying to obliterate Celtic mythology, linked the hawthorn to bad lick and witches.

"...it takes the roaming shape of Diogenes": There is a story that Diogens of Sinope (forth Centuary BCE), a cynic and a man who believed in self-sufficiency, wandered Greece looking for an honost man.

From: The Nelson Introduction to Literature(Second Edition)- Al Valleau & Jack Finnbogason
--------------------------------
This is a page I used to plan out a comparison of the two poems mentioned in the notes. It’s from an English 1100 exam at Kwantlen. This was one of the best courses I’ve ever took. The professor, Al Valleau was what made the class so engaging. The book from where this poem was from was compiled by him, and he did a very good job at it. The foot-notes are from his book as well (very useful indeed)

The Haw Lantern is pretty intelligently written: thought with the guy’s heart and felt through his brain. To really understand this one must know a little Irish history which can be learnt at Kwantlen.

The real reason why I’m posting this is because of this post and the following comment: “What a bogus bunch of crap blog. Seriously...”

1=X

1=2=3=4=5=6=7=8=9=0=(ੴ)

ਏਸਕ ਬਿਨ:

ਸਾਰਗਮਹਲਾ੫॥ਮਾਈਰੀਮਾਤੀਚਰਣਸਮੂਹ॥
ਏਕਸੁਬਿਨੁਹਉਆਨਨਜਾਨਉਦੁਤੀਆਭਾਉਸਭਲੂਹ॥੧॥ਰਹਾਉ॥
ਤਿਆਗਿਗੁੋਪਾਲਅਵਰਜੋਕਰਣਾਤੇਬਿਖਿਆਕੇਖੂਹ॥
ਦਰਸਪਿਆਸਮੇਰਾਮਨੁਮੋਹਿਓਕਾਢੀਨਰਕਤੇਧੂਹ॥੧॥
ਸੰਤਪ੍ਰਸਾਦਿਮਿਲਿਓਸੁਖਦਾਤਾਬਿਨਸੀਹਉਮੈਹੂਹ॥
ਰਾਮਰੰਗਿਰਾਤੇਦਾਸਨਾਨਕਮਉਲਿਓਮਨੁਤਨੁਜੂਹ॥੨॥੯੫॥੧੧੮॥
ਸਿਰੀਰਾਗੁਮਹਲਾ੫॥ਸੰਚਿਹਰਿਧਨੁਪੂਜਿਸਤਿਗੁਰੁਛੋਡਿਸਗਲਵਿਕਾਰ॥
ਜਿਨਿਤੂੰਸਾਜਿਸਵਾਰਿਆਹਰਿਸਿਮਰਿਹੋਇਉਧਾਰੁ॥੧॥
ਜਪਿਮਨਨਾਮੁਏਕੁਅਪਾਰੁ॥ਪ੍ਰਾਨਮਨੁਤਨੁਜਿਨਹਿਦੀਆਰਿਦੇਕਾਆਧਾਰੁ॥੧॥ਰਹਾਉ॥
ਕਾਮਿਕ੍ਰੋਧਿਅਹੰਕਾਰਿਮਾਤੇਵਿਆਪਿਆਸੰਸਾਰੁ॥
ਪਉਸੰਤਸਰਣੀਲਾਗੁਚਰਣੀਮਿਟੈਦੂਖੁਅੰਧਾਰੁ॥੨॥
ਸਤੁਸੰਤੋਖੁਦਇਆਕਮਾਵੈਏਹਕਰਣੀਸਾਰ॥
ਆਪੁਛੋਡਿਸਭਹੋਇਰੇਣਾਜਿਸੁਦੇਇਪ੍ਰਭੁਨਿਰੰਕਾਰੁ॥੩॥
ਜੋਦੀਸੈਸੋਸਗਲਤੂੰਹੈਪਸਰਿਆਪਾਸਾਰੁ॥
ਕਹੁਨਾਨਕਗੁਰਿਭਰਮੁਕਾਟਿਆਸਗਲਬ੍ਰਹਮਬੀਚਾਰੁ॥੪॥੨੫॥੯੫॥
ੴਸਤਿਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ॥ਰਾਗੁਗਉੜੀਬੈਰਾਗਣਿਮਹਲਾ੩॥ਸਤਿਗੁਰਤੇਜੋਮੁਹਫੇਰੇਤੇਵੇਮੁਖਬੁਰੇਦਿਸੰਨਿ॥
ਅਨਦਿਨੁਬਧੇਮਾਰੀਅਨਿਫਿਰਿਵੇਲਾਨਾਲਹੰਨਿ॥੧॥
ਹਰਿਹਰਿਰਾਖਹੁਕ੍ਰਿਪਾਧਾਰਿ॥ਸਤਸੰਗਤਿਮੇਲਾਇਪ੍ਰਭਹਰਿਹਿਰਦੈਹਰਿਗੁਣਸਾਰਿ॥੧॥ਰਹਾਉ॥
ਸੇਭਗਤਹਰਿਭਾਵਦੇਜੋਗੁਰਮੁਖਿਭਾਇਚਲੰਨਿ॥ਆਪੁਛੋਡਿਸੇਵਾਕਰਨਿਜੀਵਤਮੁਏਰਹੰਨਿ॥੨॥
ਜਿਸਦਾਪਿੰਡੁਪਰਾਣਹੈਤਿਸਕੀਸਿਰਿਕਾਰ॥ਓਹੁਕਿਉਮਨਹੁਵਿਸਾਰੀਐਹਰਿਰਖੀਐਹਿਰਦੈਧਾਰਿ॥੩॥
ਨਾਮਿਮਿਲਿਐਪਤਿਪਾਈਐਨਾਮਿਮੰਨਿਐਸੁਖੁਹੋਇ॥ਸਤਿਗੁਰਤੇਨਾਮੁਪਾਈਐਕਰਮਿਮਿਲੈਪ੍ਰਭੁਸੋਇ॥੪॥
ਸਤਿਗੁਰਤੇਜੋਮੁਹੁਫੇਰੇਓਇਭ੍ਰਮਦੇਨਾਟਿਕੰਨਿ॥ਧਰਤਿਅਸਮਾਨੁਨਝਲਈਵਿਚਿਵਿਸਟਾਪਏਪਚੰਨਿ॥੫॥
ਇਹੁਜਗੁਭਰਮਿਭੁਲਾਇਆਮੋਹਠਗਉਲੀਪਾਇ॥ਜਿਨਾਸਤਿਗੁਰੁਭੇਟਿਆਤਿਨਨੇੜਿਨਭਿਟੈਮਾਇ॥੬॥
ਸਤਿਗੁਰੁਸੇਵਨਿਸੋਸੋਹਣੇਹਉਮੈਮੈਲੁਗਵਾਇ॥ਸਬਦਿਰਤੇਸੇਨਿਰਮਲੇਚਲਹਿਸਤਿਗੁਰਭਾਇ॥੭॥
ਹਰਿਪ੍ਰਭਦਾਤਾਏਕੁਤੂੰਤੂੰਆਪੇਬਖਸਿਮਿਲਾਇ॥ਜਨੁਨਾਨਕੁਸਰਣਾਗਤੀਜਿਉਭਾਵੈਤਿਵੈਛਡਾਇ॥੮॥੧॥੯॥
ੴਸਤਿਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ॥ਆਸਾਮਹਲਾ੩ਛੰਤਘਰੁ੩॥ਸਾਜਨਮੇਰੇਪ੍ਰੀਤਮਹੁਤੁਮਸਹਕੀਭਗਤਿਕਰੇਹੋ॥
ਗੁਰੁਸੇਵਹੁਸਦਾਆਪਣਾਨਾਮੁਪਦਾਰਥੁਲੇਹੋ॥ਭਗਤਿਕਰਹੁਤੁਮਸਹੈਕੇਰੀਜੋਸਹਪਿਆਰੇਭਾਵਏ॥
ਆਪਣਾਭਾਣਾਤੁਮਕਰਹੁਤਾਫਿਰਿਸਹਖੁਸੀਨਆਵਏ॥ਭਗਤਿਭਾਵਇਹੁਮਾਰਗੁਬਿਖੜਾਗੁਰਦੁਆਰੈਕੋਪਾਵਏ॥
ਕਹੈਨਾਨਕੁਜਿਸੁਕਰੇਕਿਰਪਾਸੋਹਰਿਭਗਤੀਚਿਤੁਲਾਵਏ॥੧॥
ਮੇਰੇਮਨਬੈਰਾਗੀਆਤੂੰਬੈਰਾਗੁਕਰਿਕਿਸੁਦਿਖਾਵਹਿ॥ਹਰਿਸੋਹਿਲਾਤਿਨ੍‍ਸਦਸਦਾਜੋਹਰਿਗੁਣਗਾਵਹਿ॥
ਕਰਿਬੈਰਾਗੁਤੂੰਛੋਡਿਪਾਖੰਡੁਸੋਸਹੁਸਭੁਕਿਛੁਜਾਣਏ॥ਜਲਿਥਲਿਮਹੀਅਲਿਏਕੋਸੋਈਗੁਰਮੁਖਿਹੁਕਮੁਪਛਾਣਏ॥
ਜਿਨਿਹੁਕਮੁਪਛਾਤਾਹਰੀਕੇਰਾਸੋਈਸਰਬਸੁਖਪਾਵਏ॥ਇਵਕਹੈਨਾਨਕੁਸੋਬੈਰਾਗੀਅਨਦਿਨੁਹਰਿਲਿਵਲਾਵਏ॥੨॥
ਜਹਜਹਮਨਤੂੰਧਾਵਦਾਤਹਤਹਹਰਿਤੇਰੈਨਾਲੇ॥ਮਨਸਿਆਣਪਛੋਡੀਐਗੁਰਕਾਸਬਦੁਸਮਾਲੇ॥
ਸਾਥਿਤੇਰੈਸੋਸਹੁਸਦਾਹੈਇਕੁਖਿਨੁਹਰਿਨਾਮੁਸਮਾਲਹੇ॥ਜਨਮਜਨਮਕੇਤੇਰੇਪਾਪਕਟੇਅੰਤਿਪਰਮਪਦੁਪਾਵਹੇ॥
ਸਾਚੇਨਾਲਿਤੇਰਾਗੰਢੁਲਾਗੈਗੁਰਮੁਖਿਸਦਾਸਮਾਲੇ॥ਇਉਕਹੈਨਾਨਕੁਜਹਮਨਤੂੰਧਾਵਦਾਤਹਹਰਿਤੇਰੈਸਦਾਨਾਲੇ॥੩॥
ਸਤਿਗੁਰਮਿਲਿਐਧਾਵਤੁਥੰਮ੍‍ਆਿਨਿਜਘਰਿਵਸਿਆਆਏ॥ਨਾਮੁਵਿਹਾਝੇਨਾਮੁਲਏਨਾਮਿਰਹੇਸਮਾਏ॥
ਧਾਵਤੁਥੰਮ੍‍ਆਿਸਤਿਗੁਰਿਮਿਲਿਐਦਸਵਾਦੁਆਰੁਪਾਇਆ॥ਤਿਥੈਅੰਮ੍ਰਿਤਭੋਜਨੁਸਹਜਧੁਨਿਉਪਜੈਜਿਤੁਸਬਦਿਜਗਤੁਥੰਮ੍‍ਰਿਹਾਇਆ॥
ਤਹਅਨੇਕਵਾਜੇਸਦਾਅਨਦੁਹੈਸਚੇਰਹਿਆਸਮਾਏ॥ਇਉਕਹੈਨਾਨਕੁਸਤਿਗੁਰਿਮਿਲਿਐਧਾਵਤੁਥੰਮ੍‍ਆਿਨਿਜਘਰਿਵਸਿਆਆਏ॥੪॥
ਮਨਤੂੰਜੋਤਿਸਰੂਪੁਹੈਆਪਣਾਮੂਲੁਪਛਾਣੁ॥ਮਨਹਰਿਜੀਤੇਰੈਨਾਲਿਹੈਗੁਰਮਤੀਰੰਗੁਮਾਣੁ॥
ਮੂਲੁਪਛਾਣਹਿਤਾਂਸਹੁਜਾਣਹਿਮਰਣਜੀਵਣਕੀਸੋਝੀਹੋਈ॥ਗੁਰਪਰਸਾਦੀਏਕੋਜਾਣਹਿਤਾਂਦੂਜਾਭਾਉਨਹੋਈ॥
ਮਨਿਸਾਂਤਿਆਈਵਜੀਵਧਾਈਤਾਹੋਆਪਰਵਾਣੁ॥ਇਉਕਹੈਨਾਨਕੁਮਨਤੂੰਜੋਤਿਸਰੂਪੁਹੈਅਪਣਾਮੂਲੁਪਛਾਣੁ॥੫॥
ਮਨਤੂੰਗਾਰਬਿਅਟਿਆਗਾਰਬਿਲਦਿਆਜਾਹਿ॥ਮਾਇਆਮੋਹਣੀਮੋਹਿਆਫਿਰਿਫਿਰਿਜੂਨੀਭਵਾਹਿ॥
ਗਾਰਬਿਲਾਗਾਜਾਹਿਮੁਗਧਮਨਅੰਤਿਗਇਆਪਛੁਤਾਵਹੇ॥ਅਹੰਕਾਰੁਤਿਸਨਾਰੋਗੁਲਗਾਬਿਰਥਾਜਨਮੁਗਵਾਵਹੇ॥
ਮਨਮੁਖਮੁਗਧਚੇਤਹਿਨਾਹੀਅਗੈਗਇਆਪਛੁਤਾਵਹੇ॥ਇਉਕਹੈਨਾਨਕੁਮਨਤੂੰਗਾਰਬਿਅਟਿਆਗਾਰਬਿਲਦਿਆਜਾਵਹੇ॥੬॥
ਮਨਤੂੰਮਤਮਾਣੁਕਰਹਿਜਿਹਉਕਿਛੁਜਾਣਦਾਗੁਰਮੁਖਿਨਿਮਾਣਾਹੋਹੁ॥ਅੰਤਰਿਅਗਿਆਨੁਹਉਬੁਧਿਹੈਸਚਿਸਬਦਿਮਲੁਖੋਹੁ॥
ਹੋਹੁਨਿਮਾਣਾਸਤਿਗੁਰੂਅਗੈਮਤਕਿਛੁਆਪੁਲਖਾਵਹੇ॥ਆਪਣੈਅਹੰਕਾਰਿਜਗਤੁਜਲਿਆਮਤਤੂੰਆਪਣਾਆਪੁਗਵਾਵਹੇ॥
ਸਤਿਗੁਰਕੈਭਾਣੈਕਰਹਿਕਾਰਸਤਿਗੁਰਕੈਭਾਣੈਲਾਗਿਰਹੁ॥ਇਉਕਹੈਨਾਨਕੁਆਪੁਛਡਿਸੁਖਪਾਵਹਿਮਨਨਿਮਾਣਾਹੋਇਰਹੁ॥੭॥
ਧੰਨੁਸੁਵੇਲਾਜਿਤੁਮੈਸਤਿਗੁਰੁਮਿਲਿਆਸੋਸਹੁਚਿਤਿਆਇਆ॥ਮਹਾਅਨੰਦੁਸਹਜੁਭਇਆਮਨਿਤਨਿਸੁਖੁਪਾਇਆ॥
ਸੋਸਹੁਚਿਤਿਆਇਆਮੰਨਿਵਸਾਇਆਅਵਗਣਸਭਿਵਿਸਾਰੇ॥ਜਾਤਿਸੁਭਾਣਾਗੁਣਪਰਗਟਹੋਏਸਤਿਗੁਰਆਪਿਸਵਾਰੇ॥
ਸੇਜਨਪਰਵਾਣੁਹੋਏਜਿਨ੍‍ੀਇਕੁਨਾਮੁਦਿੜਿਆਦੁਤੀਆਭਾਉਚੁਕਾਇਆ॥ਇਉਕਹੈਨਾਨਕੁਧੰਨੁਸੁਵੇਲਾਜਿਤੁਮੈਸਤਿਗੁਰੁਮਿਲਿਆਸੋਸਹੁਚਿਤਿਆਇਆ॥੮॥
ਇਕਿਜੰਤਭਰਮਿਭੁਲੇਤਿਨਿਸਹਿਆਪਿਭੁਲਾਏ॥ਦੂਜੈਭਾਇਫਿਰਹਿਹਉਮੈਕਰਮਕਮਾਏ॥
ਤਿਨਿਸਹਿਆਪਿਭੁਲਾਏਕੁਮਾਰਗਿਪਾਏਤਿਨਕਾਕਿਛੁਨਵਸਾਈ॥ਤਿਨਕੀਗਤਿਅਵਗਤਿਤੂੰਹੈਜਾਣਹਿਜਿਨਿਇਹਰਚਨਰਚਾਈ॥
ਹੁਕਮੁਤੇਰਾਖਰਾਭਾਰਾਗੁਰਮੁਖਿਕਿਸੈਬੁਝਾਏ॥ਇਉਕਹੈਨਾਨਕੁਕਿਆਜੰਤਵਿਚਾਰੇਜਾਤੁਧੁਭਰਮਿਭੁਲਾਏ॥੯॥
ਸਚੇਮੇਰੇਸਾਹਿਬਾਸਚੀਤੇਰੀਵਡਿਆਈ॥ਤੂੰਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁਬੇਅੰਤੁਸੁਆਮੀਤੇਰੀਕੁਦਰਤਿਕਹਣੁਨਜਾਈ॥
ਸਚੀਤੇਰੀਵਡਿਆਈਜਾਕਉਤੁਧੁਮੰਨਿਵਸਾਈਸਦਾਤੇਰੇਗੁਣਗਾਵਹੇ॥ਤੇਰੇਗੁਣਗਾਵਹਿਜਾਤੁਧੁਭਾਵਹਿਸਚੇਸਿਉਚਿਤੁਲਾਵਹੇ॥
ਜਿਸਨੋਤੂੰਆਪੇਮੇਲਹਿਸੁਗੁਰਮੁਖਿਰਹੈਸਮਾਈ॥ਇਉਕਹੈਨਾਨਕੁਸਚੇਮੇਰੇਸਾਹਿਬਾਸਚੀਤੇਰੀਵਡਿਆਈ॥੧੦॥੨॥੭॥੫॥੨॥੭॥
ਆਸਾ॥ਜੋਗੀਜਤੀਤਪੀਸੰਨਿਆਸੀਬਹੁਤੀਰਥਭ੍ਰਮਨਾ॥ਲੁੰਜਿਤਮੁੰਜਿਤਮੋਨਿਜਟਾਧਰਅੰਤਿਤਊਮਰਨਾ॥੧॥
ਤਾਤੇਸੇਵੀਅਲੇਰਾਮਨਾ॥ਰਸਨਾਰਾਮਨਾਮਹਿਤੁਜਾਕੈਕਹਾਕਰੈਜਮਨਾ॥੧॥ਰਹਾਉ॥
ਆਗਮਨਿਰਗਮਜੋਤਿਕਜਾਨਹਿਬਹੁਬਹੁਬਿਆਕਰਨਾ॥ਤੰਤਮੰਤ੍ਰਸਭਅਉਖਧਜਾਨਹਿਅੰਤਿਤਊਮਰਨਾ॥੨॥
ਰਾਜਭੋਗਅਰੁਛਤ੍ਰਸਿੰਘਾਸਨਬਹੁਸੁੰਦਰਿਰਮਨਾ॥ਪਾਨਕਪੂਰਸੁਬਾਸਕਚੰਦਨਅੰਤਿਤਊਮਰਨਾ॥੩॥
ਬੇਦਪੁਰਾਨਸਿੰਮ੍ਰਿਤਿਸਭਖੋਜੇਕਹੂਨਊਬਰਨਾ॥ਕਹੁਕਬੀਰਇਉਰਾਮਹਿਜੰਪਉਮੇਟਿਜਨਮਮਰਨਾ॥੪॥੫॥
ਵਡਹੰਸੁਮਹਲਾ੩ਮਹਲਾਤੀਜਾੴਸਤਿਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ॥ਪ੍ਰਭੁਸਚੜਾਹਰਿਸਾਲਾਹੀਐਕਾਰਜੁਸਭੁਕਿਛੁਕਰਣੈਜੋਗੁ॥
ਸਾਧਨਰੰਡਨਕਬਹੂਬੈਸਈਨਾਕਦੇਹੋਵੈਸੋਗੁ॥ਨਾਕਦੇਹੋਵੈਸੋਗੁਅਨਦਿਨੁਰਸਭੋਗਸਾਧਨਮਹਲਿਸਮਾਣੀ॥
ਜਿਨਿਪ੍ਰਿਉਜਾਤਾਕਰਮਬਿਧਾਤਾਬੋਲੇਅੰਮ੍ਰਿਤਬਾਣੀ॥ਗੁਣਵੰਤੀਆਗੁਣਸਾਰਹਿਅਪਣੇਕੰਤਸਮਾਲਹਿਨਾਕਦੇਲਗੈਵਿਜੋਗੋ॥
ਸਚੜਾਪਿਰੁਸਾਲਾਹੀਐਸਭੁਕਿਛੁਕਰਣੈਜੋਗੋ॥੧॥ਸਚੜਾਸਾਹਿਬੁਸਬਦਿਪਛਾਣੀਐਆਪੇਲਏਮਿਲਾਏ॥
ਸਾਧਨਪ੍ਰਿਅਕੈਰੰਗਿਰਤੀਵਿਚਹੁਆਪੁਗਵਾਏ॥ਵਿਚਹੁਆਪੁਗਵਾਏਫਿਰਿਕਾਲੁਨਖਾਏਗੁਰਮੁਖਿਏਕੋਜਾਤਾ॥
ਕਾਮਣਿਇਛਪੁੰਨੀਅੰਤਰਿਭਿੰਨੀਮਿਲਿਆਜਗਜੀਵਨੁਦਾਤਾ॥ਸਬਦਰੰਗਿਰਾਤੀਜੋਬਨਿਮਾਤੀਪਿਰਕੈਅੰਕਿਸਮਾਏ॥
ਸਚੜਾਸਾਹਿਬੁਸਬਦਿਪਛਾਣੀਐਆਪੇਲਏਮਿਲਾਏ॥੨॥ਜਿਨੀਆਪਣਾਕੰਤੁਪਛਾਣਿਆਹਉਤਿਨਪੂਛਉਸੰਤਾਜਾਏ॥
ਆਪੁਛੋਡਿਸੇਵਾਕਰੀਪਿਰੁਸਚੜਾਮਿਲੈਸਹਜਿਸੁਭਾਏ॥ਪਿਰੁਸਚਾਮਿਲੈਆਏਸਾਚੁਕਮਾਏਸਾਚਿਸਬਦਿਧਨਰਾਤੀ॥
ਕਦੇਨਰਾਂਡਸਦਾਸੋਹਾਗਣਿਅੰਤਰਿਸਹਜਸਮਾਧੀ॥ਪਿਰੁਰਹਿਆਭਰਪੂਰੇਵੇਖੁਹਦੂਰੇਰੰਗੁਮਾਣੇਸਹਜਿਸੁਭਾਏ॥
ਜਿਨੀਆਪਣਾਕੰਤੁਪਛਾਣਿਆਹਉਤਿਨਪੂਛਉਸੰਤਾਜਾਏ॥੩॥ਪਿਰਹੁਵਿਛੁੰਨੀਆਭੀਮਿਲਹਜੇਸਤਿਗੁਰਲਾਗਹਸਾਚੇਪਾਏ॥
ਸਤਿਗੁਰੁਸਦਾਦਇਆਲੁਹੈਅਵਗੁਣਸਬਦਿਜਲਾਏ॥ਅਉਗੁਣਸਬਦਿਜਲਾਏਦੂਜਾਭਾਉਗਵਾਏਸਚੇਹੀਸਚਿਰਾਤੀ॥
ਸਚੈਸਬਦਿਸਦਾਸੁਖੁਪਾਇਆਹਉਮੈਗਈਭਰਾਤੀ॥ਪਿਰੁਨਿਰਮਾਇਲੁਸਦਾਸੁਖਦਾਤਾਨਾਨਕਸਬਦਿਮਿਲਾਏ॥
ਪਿਰਹੁਵਿਛੁੰਨੀਆਭੀਮਿਲਹਜੇਸਤਿਗੁਰਲਾਗਹਸਾਚੇਪਾਏ॥੪॥੧॥
ਵਡਹੰਸੁਮਹਲਾ੩ਮਹਲਾਤੀਜਾੴਸਤਿਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ॥ਪ੍ਰਭੁਸਚੜਾਹਰਿਸਾਲਾਹੀਐਕਾਰਜੁਸਭੁਕਿਛੁਕਰਣੈਜੋਗੁ॥
ਸਾਧਨਰੰਡਨਕਬਹੂਬੈਸਈਨਾਕਦੇਹੋਵੈਸੋਗੁ॥ਨਾਕਦੇਹੋਵੈਸੋਗੁਅਨਦਿਨੁਰਸਭੋਗਸਾਧਨਮਹਲਿਸਮਾਣੀ॥
ਜਿਨਿਪ੍ਰਿਉਜਾਤਾਕਰਮਬਿਧਾਤਾਬੋਲੇਅੰਮ੍ਰਿਤਬਾਣੀ॥ਗੁਣਵੰਤੀਆਗੁਣਸਾਰਹਿਅਪਣੇਕੰਤਸਮਾਲਹਿਨਾਕਦੇਲਗੈਵਿਜੋਗੋ॥
ਸਚੜਾਪਿਰੁਸਾਲਾਹੀਐਸਭੁਕਿਛੁਕਰਣੈਜੋਗੋ॥੧॥ਸਚੜਾਸਾਹਿਬੁਸਬਦਿਪਛਾਣੀਐਆਪੇਲਏਮਿਲਾਏ॥
ਸਾਧਨਪ੍ਰਿਅਕੈਰੰਗਿਰਤੀਵਿਚਹੁਆਪੁਗਵਾਏ॥ਵਿਚਹੁਆਪੁਗਵਾਏਫਿਰਿਕਾਲੁਨਖਾਏਗੁਰਮੁਖਿਏਕੋਜਾਤਾ॥
ਕਾਮਣਿਇਛਪੁੰਨੀਅੰਤਰਿਭਿੰਨੀਮਿਲਿਆਜਗਜੀਵਨੁਦਾਤਾ॥ਸਬਦਰੰਗਿਰਾਤੀਜੋਬਨਿਮਾਤੀਪਿਰਕੈਅੰਕਿਸਮਾਏ॥
ਸਚੜਾਸਾਹਿਬੁਸਬਦਿਪਛਾਣੀਐਆਪੇਲਏਮਿਲਾਏ॥੨॥ਜਿਨੀਆਪਣਾਕੰਤੁਪਛਾਣਿਆਹਉਤਿਨਪੂਛਉਸੰਤਾਜਾਏ॥
ਆਪੁਛੋਡਿਸੇਵਾਕਰੀਪਿਰੁਸਚੜਾਮਿਲੈਸਹਜਿਸੁਭਾਏ॥ਪਿਰੁਸਚਾਮਿਲੈਆਏਸਾਚੁਕਮਾਏਸਾਚਿਸਬਦਿਧਨਰਾਤੀ॥
ਕਦੇਨਰਾਂਡਸਦਾਸੋਹਾਗਣਿਅੰਤਰਿਸਹਜਸਮਾਧੀ॥ਪਿਰੁਰਹਿਆਭਰਪੂਰੇਵੇਖੁਹਦੂਰੇਰੰਗੁਮਾਣੇਸਹਜਿਸੁਭਾਏ॥
ਜਿਨੀਆਪਣਾਕੰਤੁਪਛਾਣਿਆਹਉਤਿਨਪੂਛਉਸੰਤਾਜਾਏ॥੩॥ਪਿਰਹੁਵਿਛੁੰਨੀਆਭੀਮਿਲਹਜੇਸਤਿਗੁਰਲਾਗਹਸਾਚੇਪਾਏ॥
ਸਤਿਗੁਰੁਸਦਾਦਇਆਲੁਹੈਅਵਗੁਣਸਬਦਿਜਲਾਏ॥ਅਉਗੁਣਸਬਦਿਜਲਾਏਦੂਜਾਭਾਉਗਵਾਏਸਚੇਹੀਸਚਿਰਾਤੀ॥
ਸਚੈਸਬਦਿਸਦਾਸੁਖੁਪਾਇਆਹਉਮੈਗਈਭਰਾਤੀ॥ਪਿਰੁਨਿਰਮਾਇਲੁਸਦਾਸੁਖਦਾਤਾਨਾਨਕਸਬਦਿਮਿਲਾਏ॥
ਪਿਰਹੁਵਿਛੁੰਨੀਆਭੀਮਿਲਹਜੇਸਤਿਗੁਰਲਾਗਹਸਾਚੇਪਾਏ॥੪॥੧॥
ਧਨਾਸਰੀਮਹਲਾ੧ਘਰੁ੧ਚਉਪਦੇੴਸਤਿਨਾਮੁਕਰਤਾਪੁਰਖੁਨਿਰਭਉਨਿਰਵੈਰੁਅਕਾਲਮੂਰਤਿਅਜੂਨੀਸੈਭੰਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ॥
ਜੀਉਡਰਤੁਹੈਆਪਣਾਕੈਸਿਉਕਰੀਪੁਕਾਰ॥ਦੂਖਵਿਸਾਰਣੁਸੇਵਿਆਸਦਾਸਦਾਦਾਤਾਰੁ॥੧॥
ਸਾਹਿਬੁਮੇਰਾਨੀਤਨਵਾਸਦਾਸਦਾਦਾਤਾਰੁ॥੧॥ਰਹਾਉ॥ਅਨਦਿਨੁਸਾਹਿਬੁਸੇਵੀਐਅੰਤਿਛਡਾਏਸੋਇ॥
ਸੁਣਿਸੁਣਿਮੇਰੀਕਾਮਣੀਪਾਰਿਉਤਾਰਾਹੋਇ॥੨॥ਦਇਆਲਤੇਰੈਨਾਮਿਤਰਾ॥ਸਦਕੁਰਬਾਣੈਜਾਉ॥੧॥ਰਹਾਉ॥
ਸਰਬੰਸਾਚਾਏਕੁਹੈਦੂਜਾਨਾਹੀਕੋਇ॥ਤਾਕੀਸੇਵਾਸੋਕਰੇਜਾਕਉਨਦਰਿਕਰੇ॥੩॥ਤੁਧੁਬਾਝੁਪਿਆਰੇਕੇਵਰਹਾ॥
ਸਾਵਡਿਆਈਦੇਹਿਜਿਤੁਨਾਮਿਤੇਰੇਲਾਗਿਰਹਾਂ॥ਦੂਜਾਨਾਹੀਕੋਇਜਿਸੁਆਗੈਪਿਆਰੇਜਾਇਕਹਾ॥੧॥ਰਹਾਉ॥
ਸੇਵੀਸਾਹਿਬੁਆਪਣਾਅਵਰੁਨਜਾਚੰਉਕੋਇ॥ਨਾਨਕੁਤਾਕਾਦਾਸੁਹੈਬਿੰਦਬਿੰਦਚੁਖਚੁਖਹੋਇ॥੪॥
ਸਾਹਿਬਤੇਰੇਨਾਮਵਿਟਹੁਬਿੰਦਬਿੰਦਚੁਖਚੁਖਹੋਇ॥੧॥ਰਹਾਉ॥੪॥੧॥
ਧਨਾਸਰੀਮਹਲਾ੩॥ਨਾਵੈਕੀਕੀਮਤਿਮਿਤਿਕਹੀਨਜਾਇ॥ਸੇਜਨਧੰਨੁਜਿਨਇਕਨਾਮਿਲਿਵਲਾਇ॥
ਗੁਰਮਤਿਸਾਚੀਸਾਚਾਵੀਚਾਰੁ॥ਆਪੇਬਖਸੇਦੇਵੀਚਾਰੁ॥੧॥ਹਰਿਨਾਮੁਅਚਰਜੁਪ੍ਰਭੁਆਪਿਸੁਣਾਏ॥ਕਲੀਕਾਲਵਿਚਿਗੁਰਮੁਖਿਪਾਏ॥੧॥ਰਹਾਉ॥
ਹਮਮੂਰਖਮੂਰਖਮਨਮਾਹਿ॥ਹਉਮੈਵਿਚਿਸਭਕਾਰਕਮਾਹਿ॥ਗੁਰਪਰਸਾਦੀਹੰਉਮੈਜਾਇ॥ਆਪੇਬਖਸੇਲਏਮਿਲਾਇ॥੨॥
ਬਿਖਿਆਕਾਧਨੁਬਹੁਤੁਅਭਿਮਾਨੁ॥ਅਹੰਕਾਰਿਡੂਬੈਨਪਾਵੈਮਾਨੁ॥ਆਪੁਛੋਡਿਸਦਾਸੁਖੁਹੋਈ॥ਗੁਰਮਤਿਸਾਲਾਹੀਸਚੁਸੋਈ॥੩॥
ਆਪੇਸਾਜੇਕਰਤਾਸੋਇ॥ਤਿਸੁਬਿਨੁਦੂਜਾਅਵਰੁਨਕੋਇ॥ਜਿਸੁਸਚਿਲਾਏਸੋਈਲਾਗੈ॥ਨਾਨਕਨਾਮਿਸਦਾਸੁਖੁਆਗੈ॥੪॥੮॥
ਰਾਮਕਲੀਮਹਲਾ੫॥ਬਿਰਥਾਭਰਵਾਸਾਲੋਕ॥ਠਾਕੁਰਪ੍ਰਭਤੇਰੀਟੇਕ॥ਅਵਰਛੂਟੀਸਭਆਸ॥ਅਚਿੰਤਠਾਕੁਰਭੇਟੇਗੁਣਤਾਸ॥੧॥
ਏਕੋਨਾਮੁਧਿਆਇਮਨਮੇਰੇ॥ਕਾਰਜੁਤੇਰਾਹੋਵੈਪੂਰਾਹਰਿਹਰਿਹਰਿਗੁਣਗਾਇਮਨਮੇਰੇ॥੧॥ਰਹਾਉ॥
ਤੁਮਹੀਕਾਰਨਕਰਨ॥ਚਰਨਕਮਲਹਰਿਸਰਨ॥ਮਨਿਤਨਿਹਰਿਓਹੀਧਿਆਇਆ॥ਆਨੰਦਹਰਿਰੂਪਦਿਖਾਇਆ॥੨॥
ਤਿਸਹੀਕੀਓਟਸਦੀਵ॥ਜਾਕੇਕੀਨੇਹੈਜੀਵ॥ਸਿਮਰਤਹਰਿਕਰਤਨਿਧਾਨ॥ਰਾਖਨਹਾਰਨਿਦਾਨ॥੩॥
ਸਰਬਕੀਰੇਣਹੋਵੀਜੈ॥ਆਪੁਮਿਟਾਇਮਿਲੀਜੈ॥ਅਨਦਿਨੁਧਿਆਈਐਨਾਮੁ॥ਸਫਲਨਾਨਕਇਹੁਕਾਮੁ॥੪॥੩੩॥੪੪॥

ੴ

ਰਾਮਕਲੀਮਹਲਾ੫॥ਰੁਣਝੁਣੋਸਬਦੁਅਨਾਹਦੁਨਿਤਉਠਿਗਾਈਐਸੰਤਨਕੈ॥ਕਿਲਵਿਖਸਭਿਦੋਖਬਿਨਾਸਨੁਹਰਿਨਾਮੁਜਪੀਐਗੁਰਮੰਤਨਕੈ॥
ਹਰਿਨਾਮੁਲੀਜੈਅਮਿਉਪੀਜੈਰੈਣਿਦਿਨਸੁਅਰਾਧੀਐ॥ਜੋਗਦਾਨਅਨੇਕਕਿਰਿਆਲਗਿਚਰਣਕਮਲਹਸਾਧੀਐ॥
ਭਾਉਭਗਤਿਦਇਆਲਮੋਹਨਦੂਖਸਗਲੇਪਰਹਰੈ॥ਬਿਨਵੰਤਿਨਾਨਕਤਰੈਸਾਗਰੁਧਿਆਇਸੁਆਮੀਨਰਹਰੈ॥੧॥
ਸੁਖਸਾਗਰਗੋਬਿੰਦਸਿਮਰਣੁਭਗਤਗਾਵਹਿਗੁਣਤੇਰੇਰਾਮ॥ਅਨਦਮੰਗਲਗੁਰਚਰਣੀਲਾਗੇਪਾਏਸੂਖਘਨੇਰੇਰਾਮ॥
ਸੁਖਨਿਧਾਨੁਮਿਲਿਆਦੂਖਹਰਿਆਕ੍ਰਿਪਾਕਰਿਪ੍ਰਭਿਰਾਖਿਆ॥ਹਰਿਚਰਣਲਾਗਾਭ੍ਰਮੁਭਉਭਾਗਾਹਰਿਨਾਮੁਰਸਨਾਭਾਖਿਆ॥
ਹਰਿਏਕੁਚਿਤਵੈਪ੍ਰਭੁਏਕੁਗਾਵੈਹਰਿਏਕੁਦ੍ਰਿਸਟੀਆਇਆ॥ਬਿਨਵੰਤਿਨਾਨਕਪ੍ਰਭਿਕਰੀਕਿਰਪਾਪੂਰਾਸਤਿਗੁਰੁਪਾਇਆ॥੨॥
ਮਿਲਿਰਹੀਐਪ੍ਰਭਸਾਧਜਨਾਮਿਲਿਹਰਿਕੀਰਤਨੁਸੁਨੀਐਰਾਮ॥ਦਇਆਲਪ੍ਰਭੂਦਾਮੋਦਰਮਾਧੋਅੰਤੁਨਪਾਈਐਗੁਨੀਐਰਾਮ॥
ਦਇਆਲਦੁਖਹਰਸਰਣਿਦਾਤਾਸਗਲਦੋਖਨਿਵਾਰਣੋ॥ਮੋਹਸੋਗਵਿਕਾਰਬਿਖੜੇਜਪਤਨਾਮਉਧਾਰਣੋ॥
ਸਭਿਜੀਅਤੇਰੇਪ੍ਰਭੂਮੇਰੇਕਰਿਕਿਰਪਾਸਭਰੇਣਥੀਵਾ॥ਬਿਨਵੰਤਿਨਾਨਕਪ੍ਰਭਮਇਆਕੀਜੈਨਾਮੁਤੇਰਾਜਪਿਜੀਵਾ॥੩॥
ਰਾਖਿਲੀਏਪ੍ਰਭਿਭਗਤਜਨਾਅਪਣੀਚਰਣੀਲਾਏਰਾਮ॥ਆਠਪਹਰਅਪਨਾਪ੍ਰਭੁਸਿਮਰਹਏਕੋਨਾਮੁਧਿਆਏਰਾਮ॥
ਧਿਆਇਸੋਪ੍ਰਭੁਤਰੇਭਵਜਲਰਹੇਆਵਣਜਾਣਾ॥ਸਦਾਸੁਖੁਕਲਿਆਣਕੀਰਤਨੁਪ੍ਰਭਲਗਾਮੀਠਾਭਾਣਾ॥
ਸਭਇਛਪੁੰਨੀਆਸਪੂਰੀਮਿਲੇਸਤਿਗੁਰਪੂਰਿਆ॥ਬਿਨਵੰਤਿਨਾਨਕਪ੍ਰਭਿਆਪਿਮੇਲੇਫਿਰਿਨਾਹੀਦੂਖਵਿਸੂਰਿਆ॥੪॥੩॥

________

http://www.davindersingh.ca/2005/11/remembering.html

Bhai Baaj Singh Jee: Governor of Sirhind

**Link**

Sardar Baaj Singh - Governor of Sirhind

When Banda Singh Bahadur heard about the shahidis of Sahibzadas at Sirhind, he
became very upset. He went over to Guru Gobind Singh jee and asked his permission to
punish the tyrants who did this inhuman act. Guru Sahib readily gave him this permissionand dispatched him to Punjab along with 5 Singhs.

Banda Singh because of his experience with meditation, very soon became a Sikh of highspiritual stages. Such was his Kamayee that whoever looked at him bowed to him. Banda Singh was very humble person and he called everyone by the prefix "Singh", whether Sikh, Hindu or Moslem. He went up to the present day Haryana and sent letters and hukamnamas to all the Sikhs around to come and see him wearing 5 weapons.

Soon he had a substantial amount of people as his army. His army consisted of three kind of people. Firstly true Sikhs who wanted to do sewa of Panth and estabilish Sikh Raaj. Secondly salaried employees and thirdly oppressed peasantry and dacoits who joined him for the sole purpose of looting, taking revenge and making money. Most of the atrocities and plunders of the towns he conquered were done by this third category. Banda Singh was aware of this category but he needed as many
people as possible to fulfill his aim of punishing the tyrants.

Anyway after conquering and punishing several towns like Samana, Sadhaura, Banda
Singh now turned to conquer Sirhind and punish it's governer Wazir Khan. After the
powerful attack from Wazir Khan on the advancing Sikh armies, the second and the third category fled the battlefield. The Sikhs held ground for sometime but they started to move back as they were greatly outnumbered. At this moment Banda Singh himself came in the battlefield and fell upon the enemy. The Sikhs eventually conquered Sirhind.

When Sirhind was conquered Banda Singh appointed Sardar Baaj Singh as the governor of
Sirhind. Bhai Baaj Singh was a very strong and brave Sikh. His bravery and fighting skills were famous far and wide. So much was his name that even the king of India had heard about him. He defeated the most strong and skilled Pathaans and Moslems in one-on-one fights in the battlefields.

When Bhai Baaj Singh was caught and brought to Delhi, he remained in high spirits and
could be heard singing Gurbani loudly and saying Vaheguru Vaheguru all the time.
The following conversation and incident has recorded in the writings of Moslem and
English writers who eye-witnessed the incident that took place.

1NAAMDRIDH

swrgmhlw5]mweIrImwqIcrxsmUh]eyksuibnuhauAwnnjwnauduqIAwBwausBlUh]1]rhwau]iqAwigguopwlAvrjokrxwqyibiKAwkyKUh]drsipAwsmyrwmnumoihEkwFInrkqyDUh]1]sMqpRswidimilEsuKdwqwibnsIhaumYhUh]rwmrMigrwqydwsnwnkmauilEmnuqnujUh]2]95]118]

L

1WAHEGURU1

ਸੱਚ ਹੋਏ ਨਾਮ ਦਾਰੂ

-*<(0=x=1=Dhan Shri Guru Granth Sahib Jee)>*-
AkhandKirtanGurbani
http://www.davindersingh.ca/2005_01_01_davindersingh_archive.html

ਕਿਹੜਾ ਬੂਟਾ?!?!?

-ਭਾਈ ਕੁਲਵੰਤ ਸਿੰਘ ਜੀ, ਵੈਨਕੂਵਰ (ਪੋਥੀ: ਸਿੱਖੀ ਹਲੂਣਾ, ਅਪ੍ਰੈਲ ੧੯੯੯)

Singh Sabha: Lost & Found

Bhai Hardeep Singh Jee was at Singh Sabha Surrey one morning for Aasa Dee Vaar Kirtan. He called me and asked if I was the one who corrected the spellings mistakes on this notice in the men's shoe area.

It wasn’t me who corrected them, but it’s nice to know some among us actually know how to spell and aren't afraid to make the necessary corrections where needed.

Proven once again: It’s a good idea to learn Punjabi properly...

The '1' shot solution:

Illustration credit:www.straightdope.com

Hasda Punjab?

Santokh Singh Gill once the owner of Guilford Furniture was made a celebrity overnight when the Hukamnamma to rid tables and chairs from Gurdwara eating areas was issued.

What propelled him into superstardom was Hasdha Punjab his free for all talk show on Amrit Bani Radio. Santokh Singh was ‘the MAN’ for a long time afterwards; he used to have a Jatehdar-like status during jalooses(processions). He deservingly earned every bit of respect. It was his approach and distinct broadcasting standards that made him so successful. Most memorable though were the ads he did. No dodgy music or any electronic sound effects, not even the fake drama they pull off these days, just his annai-16 voice.

I specifically remember one caller telling Santokh Singh he should rename the show to roanda punajb(crying Punjab, instead of Hasdha Punjab: laughing Punjab) had they read this from an egroups posting of a few weeks ago they’ll agree it should have been renamed right then. Maybe it would have brought about some awareness about the issues facing the homeland. From the AKJ e-Groups:

“The Signs of fall of Punjab are visible: The state which was once first in India in literacy rate is now 22nd in India, whose per capita income in India was highest is now 7th, its more than 50,000 industries have closed down in last 7-8 years, per capita drug (psychotronic drugs) consumption is highest in India: so much so 1/3 of the total revenue of Punjab Govt is from liquor etc., its waters have been taken away to other states, its agricultural future is bleak, its farmers are committing suicides.”

Guru Sahib in Baghdad

GURU NANAK’S VISIT TO BAGHDAD: MCLEOD’S
BASELESS SCEPTICISM
We quote verbatim from Prof. Verma’s article which was read in Punjab History Conference Fifth Session and published in Proceedings of Punjab History Conference March 1970, Punjabi University. Prof. Verma first pinpoints Hew McLeod’s distorted statements and then comments on them. We will give a resume of both in their own words:
1. Hew McLeod says that most of the events recorded by Bhai Gurdas about Nanak’s travels outside his province are products of his imagination. “He calls them an unsubstantiated possibility, a remote possibility.” Prof. Verma says “Bhai Gurdas was born a few years after Guru Nanak’s death and his work is semi-contemporary if not contemporary and his works are considered key to Guru Granth. “McLeod seems to be conscious of the unique position of Bhai Gurdas and semi-apologetically qualifies his lack of belief by saying that “he does not suggest that Bhai Gurdas has related a deliberate falsehood.”
2. Professor Verma gives evidence of the Turkish influence on the language of Baghdad Arabic. As the Turks held dominant sway even before their final occupation in 1534 A.D.
3. The quatrain has been rightly translated as given in plate No. 8 of the Sikh Review. Guru Nanak Birth Quincentenary Vol. 3 reproduced below: “Behold, a wish has been fulfilled by Holy and high Providence: that the building of Baba Nanak has been newly built up with the help of seven walis (saints). The blessed disciple (of Baba Nanak) has started a fountain of grace issuing new water in the land. 917 Hijri (equivalent 1511 A.D).

The writing is the result of carving in stone. The figures reading 917 are quite clear. here is a place for a fourth digit which is occupied by the dot of ‘Noon’, the letter forming part of the word san, standing for the year. In any case the figure of two could not be overcarved as the nine as suggested by McLeod. According to Abjad the various alphabets have the following values:
1,2,3,4,5,6,7,8,9,10
20,30,40,50,60,70,80,90,100
100, 200, 300, 400, 500, 600, 700, 800, 900,
and 900 and 1000
27, 59, 204, 216, 13, 254, 144
Totalling 917

This value viz. 917 clearly carved, embossed in the inscription is also clear pointer to the correctness of the letters constituting the chronogram-which, therefore, does not warrant any change in wording. To conclude, the language of the inscription is (Persianized) Ottoman Turkish, bearing public influences, the metre also is a standard Persian Turkish Form, allowing the word Baba Nanak with permissible poetic, because of shortening a long vao in a proper noun and the chronogram correctly conforms to the year inscribed.

The proof provided by the inscription establishes the fact of Guru Nanak’s visit to Baghdad beyond any reasonable grounds of skepticism and incredibility.”l8 In my Biography of Guru Nanak, I have given the inscriptions and their translations all in Turkish Persian form.

Prof Verma agreed with me that the date could also be 927 Hijri that is December 1520-21, which is historically correct. On the same pattern Hew McLeod tried to refute the evidence of Guru Nanak’s visit to Sri Lanka (Ceylon). He tried to prove by negative suggestions and discursive criticism that Guru Nanak never went to Sri Lanka and the historical events narrated in Janam Sakhis and other documents are pure myths. The author of this book in his Biography of Guru Nanak published in 1970, has given irrefutable evidence of Guru Nanak’s visit to Sri Lanka, based on a stone Inscription, and references to the disciples of Guru Nanak and their children and grand children Mayadune and Krishna Raja who built their Capital Sitawaka and emerged as the most powerful rulers of Sri Lanka. A disciple of Guru Arjun who visited the city described the devotion of these rulers to Guru Nanak and the manner they developed the Sikh institution of Langar. Fearing that these powerful devotees of Baba Nanak may re-emerge as a power, the Portuguese razed the whole grand city of Sitawaka to the ground.

I am firmly of the opnion that further / search for older manuscripts of janam Sakhis of sixteenth and seventeenth century, particularly manuscripts which were written either during the life-time of Guru Arjun or earlier, will throw considerable light on the original janam Sakhi. If any such old manuscript has any resemblance to older janam Sakhi it will be closer to the oldest copy of Paida Mokha janam Sakhi and it will refute till the false and fabulous misconstructions of Meharban’s and Handalya’s janam Sakhis which Sikh scholars have been condemning and ignoring throughout the centuries. Bala will emerge as a remarkable historical figure like Mardana along with a few other companions of Guru Nanak, though he may not appear in so many Sakhis to which his name is added. In later, corrupted versions Bala is added even in Sakhis where he plays no role.

Sant Das Chibber in his Biography makes it clear that it was Paida Mokha who acted as a scribe because he was one of the very few Sikhs who not only knew Gurmukhi script introduced by Guru Nanak during the last two decades of his life, but he also was well-versed in Takari and Sharda in which Guru Nanak’s janam Patri and earlier documents were written. Bala was one of the few surviving companions of early life of Guru Nanak, particularly his Master’s life in Talwandi, Sultan pur and his first Udasi.

The two surviving Bani Pothis of Baba Mohan are writtten in old Gurmukhi Script in a very fool-proof calligraphicstyle with 13 words in each line and 13 lines on each page. On one of the pages, Guru Ram Das has added two Shabads in his own hands and signed his name as “Ghulam Mastan jeth Chand”. One of the Pothis has 300 pages and the other has 224 pages. In every Pothi first Bani of the Gurus is recorded followed by Bhagat Bani.”

Seeing that some short-sighted University historians, and misguided research scholars, working under them, have eliminated Bhai Bala, Hew McLeod has used all his ingenuity,
in destroying the whole China-shop of janam Sakhis by a ruthless and savage use of his horns of arrogant ingrained prejudices, carrying to the extreme his motivated,
demeaning attacks. The findings of the so-called B 40 (IOL) janam Sakhi,could be completely nullified by the publication of an equally important B 41 janam Sakhi and the janam Sakhis in Baba Prem Singh Hoti’s library. That day is not far when all the dark
falsehood constructed by Hew McLeod will disappear like an autumn cloud in the light of truth, and correct and unprejudiced analysis of authentic janam Sakhis of the sixteenth, seventeenth and early eighteenth century.

Fritz Mauthner began his four-volume history of atheism in the West with the statement: “God has died. The time has come to write His history.” Hew McLeod begins his works by saying, “I have demolished the fragile structure of janam Sakhis, the source of historical Guru Nanak. Guru Nanak of history is dead. Guru Nanak of faith exists as a shadow in the name of some sentimental Sikhs. With these premises I have written Sikh history. All who dislike or demean Sikhism should read my books.” Perhaps the type of like-minded readers whom he is addressing enjoy his books. Just as every clown in a circus and every villain in a film story, has his fans who are thrilled at what they do, every book written to hurt, humiliate and run down the Sikhs, their history and religion has its admirers.

But Guru Nanak who lives in his works in Guru Granth is as immortal as eternal Light. Sikh ism and all its doctrines, which scholars have studied and saints have practised, will
remain unshakable like a rock and blaze the trail of a new era in world history when it shines in the hearts of those seekers of Truth who live and practice Sikhism. Lack of honest and sincere leadership, lack of dedicated and selfless religious and cultural organization, and lack of social and political freedom after 1947 have pushed the Sikhs and Sikhism into the pit of persecution, political slavery and cultural tyranny. Out of this they will certainly come out and the sacrifices, the passion for freedom among the Sikhs will attract the attention of world leaders in every field, and by the grace of God, Sikhs will usher a new era not only in Punjab but on the world-stage.

ਸਿੱਖਾ! ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਸਿੱਖ!

About this post, from an e-mail:
-----------------------------------
****** has sent you a link to a weblog:

I love the shoes there hot.Looks like Jagjeet Singh must really have a sence of
style
-----------------------------------
Corrected text:
'I love the shoes; they're hot! Looks like Jagjeet Singh must really have a sence of style'
-----------------------------------

Basic rule: It's nice to know how to write proper english correctly...

ਅਸਲ਼ ਖ਼ਾਲਸਾਈ ਮੋਰਚੇ

ਖੜਗਪੁਰ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਸੰਗਤਾਂ ਦੇ ਮੇਲੇ ਤੇ ਅਨੰਦ ਕੁਲਾਹਾਲ

ਇਤਨੇ ਨੂੰ ਖੜਗਪੁਰ ਸਟੇਸ਼ਨ ਆ ਗਿਆ। ਏਥੇ ਆ ਕੇ ਤਾਂ ਅਕਾਲੀ ਸੰਗਤ ਦਾ ਸਮੁੰਦਰ ਹੀ ਸਟੇਸ਼ਨਤੇ ਆ ਕੇ ਠਾਠਾਂ ਮਾਰਨ ਲਗ ਪਿਆ। ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਖੜਗਪੁਰ ਵਿਖੇ ਰੇਲਵੇ ਦੀ ਬੜੀ ਭਾਰੀ ਵਰਕਸ਼ਾਪ ਹੈ। ਪੰਜ ਛੇ ਹਜ਼ਾਰ ਕਿਰਤੀ ਸਿੱਖ ਏਥੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਸਾਰੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਸਣ-ਟਬਰੇ ਉਲਟ ਕੇ ਆ
ਪਏ। ਸਬੱਬ ਨਾਲ ਉਥੇ ਇਕ ਤਕੜੀ ਪੁਲੀਟੀਕਲ ਮੀਟਿੰਗ ਭੀ ਹੈਸੀ। ਸਿੰਘਾਂ ਮੀਟਿੰਗ ਵਿਚ ਸਾਡੇ ਆਉਣ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰ ਦਿਤਾ। ਫੇਰ ਕੀ ਸੀ ਪੰਦਰਾਂ ਬੀਸ ਹਜ਼ਾਰ ਦਾ ਇਕੱਠ ਹਿੰਦੂ ਮੁਸਲਮਾਨ ਸਿੰਘਾਂ ਦਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਇਤਫ਼ਾਕ ਦੀ ਬੜੀ ਲਹਿਰ ਬਹਿਰ ਸੀ। ਮੀਟਿੰਗ ਬਰਖ਼ਾਸਤ ਕਰਕੇ ਸਾਰੇ
ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਕੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਪਲੇਟ ਫਾਰਮ ਉਤੇ ਪੁਜ ਗਏ। ਪਲੇਟ ਫਾਰਮ ਉਤੇ ਤਿਲ ਸਿਟਣ ਨੂੰ ਥਾਉਂ ਨਾ ਮਿਲੇ। ਸਿੰਘ ਸੰਗਤਾਂ ਦੇ ਉਤਸ਼ਾਹ ਉਮਾਹ ਦਾ ਤਾਂ ਅੰਤ ਹੀ ਕੋਈ ਨਾ ਰਿਹਾ। ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਹੀ ਗੱਡੀ ਤੋਂ ਉਤਰ ਕੇ ਉਸ ਠਾਠਾਂ ਮਾਰ ਰਹੇ ਸੰਗਤ ਸਰੋਵਰ ਵਿਚ ਰਲ਼ ਕੇ ਘਿਉ ਖਿਚੜੀ ਹੋ ਗਏ। ਮਿਸ਼ਨਰੀ
ਇੰਨਸਪੈਕਟਰ ਨੇ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਆ ਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ‘ਆਪ ਨੇ ਮੇਰੀ ਪੈਜ ਰਖਣੀ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਕੁਛ ਪਛਾਣ ਨਹੀਂ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਆਦਮੀ ਕਿਹੜੇ ਕਿਹੜੇ ਅਤੇ ਕਿਥੇ ਕਿਥੇ ਹਨ। ਤੁਹਾਡੇ ਹੱਥ ਮੇਰੀ ਪੱਤ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਏਥੇ ਕੁਛ ਨਹੀਂ, ਚਾਹੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਗੁੰਮ ਹੋ ਜਾਣ ਚਾਹੇ ਭੱਜ ਜਾਣ, ਰਬ ਆਸਰੇ ਡੋਰੀ ਹੈ।’ ਦਾਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ
ਨਿਸਚਾ ਦਿਵਾਇਆ ਕਿ ‘ਦਿਲ ਠਿਕਾਣੇ ਰਖੋ, ਤੁਹਾਡੀ ਸ਼ਰਾਫਤ ਨੂੰ ਸਭ ਸ਼ਰੀਫ ਹੋ ਕੇ ਵਰਤਣਗੇ। ਰਤਾ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰੋ, ਰੱਬ ਆਸਰੇ ਸ਼ਾਕਰ ਹੋ ਰਹੋ।’

ਇਕ ਆਨ ਵਿਚ ਹੀ ਖੜਗਪੁਰੀ ਸਿੰਘਾਂ ਨੇ ਨਾਨਾ ਪ੍ਰਕਾਰੀ ਭੋਜਨ ਬਿੰਜਨ ਆਣ ਮੌਜੂਦ ਕੀਤੇ ਅਤੇ ਖ਼ਾਲਸੇ ਦੀਆਂ ਪੰਗਤਾਂ ਲਗ ਗਈਆਂ। ਰੱਜ ਰੱਜ ਭੋਜਨ ਭੁੰਝੇ। ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਅਤੇ ਦੋਹਾਂ ਦੇਸੀ ਤੇ ਗੋਰੇ ਇੰਨਸਪੈਕਟਰਾਂ ਦੇ ਭੀ ਫਾਕੇ ਕੜਾਕੇ ਟੁੱਟੇ। ਜਿਉਂ ਧੁਰ ਹਜ਼ਾਰੀ ਬਾਗ਼ੋਂ ਤੁਰੇ ਸਾਂ ਕਿਸੇ ਸਰਕਾਰੀ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਥਾਉਂ ਕੱਖ ਭੀ ਖਾਣ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਕੋਈ ਹਲਵਾਈ ਛਾਬੜੀ ਵਾਲਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫਲ ਡਬਲਰੋਟੀ, ਚਾਹ ਦੁਧ ਦੇਵੇ ਹੀ ਨਾ। ਸਰਕਾਰੀ ਆਦਮੀਆਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੀ ਨਾ ਆਵਣ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰੀ ਆਦਮੀ ਸਾਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਸੌਦਾ ਖਰੀਦਣ ਜਾਣ ਵੀ ਨਾ। ਸਭ ਭੁੱਖਣ ਭਾਣੇ ਹੀ ਢਿੱਡ ਵਿਚ ਮੁੱਕੀਆਂ ਦੇਈ ਫਿਰਨ। ਸਭ ਦੀਆਂ ਆਂਦਰਾਂ ਕੁਲ ਹੀ ਵਿੱਲਾ ਪੜ੍ਹਨਿ। ਸਾਨੂੰ ਛਡ ਕੇ ਰੇਲਵੇ ਰੀਫਰੈਸ਼ਮੈਂਟ ਰੂਮ ਵਿਚ ਜਾ ਨਾ ਸਕਣ ਕਿਉਂਕਿ ਡਿਊਟੀ ਤੋਂ ਵੇਹਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੁਲਕ ਵਿਚ ਲਹਿਰ ਤੇ ਜੋਸ਼ ਦੇ ਕਾਰਣ ਛਾਬੜੀ ਵਾਲੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੌਦਾ ਨਾ ਦੇਣ। ਲੰਗਰ ਵਰਤਦਾ ਵੇਖ ਕੇ ਗੋਰਾ ਇੰਨਸਪੈਕਟਰ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਕਾਲਜਾ ਥੰਮੀ ਭਜਿਆ ਆਇਆ। ਆਪਣੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਅਮਲੇ ਦੀ ਭੁੱਖ ਦੋਖੀ ਵਾਲੀ ਸਭ ਵਿਥਿਆ ਸੁਣਾਈ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਪੰਗਤਾਂ ਵੀ ਲਵਾ ਦਿਤੀਆਂ ਅਤੇ ਗੋਰੇ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਡਬਲ ਰੋਟੀ, ਫਲ, ਚਾਹ ਦਿਵਾ ਦਿਤੀ। ਫੇਰ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਬੜੀਆਂ ਹੀ ਅਸੀਸਾਂ ਦੇਣ। ਏਥੇ ਕਈ ਘੰਟੇ ਗੱਡੀ ਖੜ੍ਹਨੀ ਸੀ, ਸੋ ਰੱਜ ਕੇ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋਏ। ਕਾਂਗਰਸੀਆਂ ਦੇ ਰੇਲਵੇ ਪਲੇਟ ਫਾਰਮ ਪਰ ਭੀ ਲੈਕਚਰ ਹੋਣੇ ਆਰੰਭ ਹੋਏ। ਬੜੇ ਬੜੇ ਉੱਘੇ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ ਲੀਡਰ ਲੈਕਚਰਾਰ ਆਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਸਾਰਾ ਸਟੇਸ਼ਨ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਹੀ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਘਿਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਵਿਚਾਲੇ ਅਸੀਂ ਇਕ ਮਿਕ ਹੋਏ ਵੇ ਸੀ।

ਸਾਡਾ ਰਹਿਰਾਸ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੋ ਗਿਆ। ਓਧਰ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਉੱਘੇ ਸਰਕਾਰੀ ਅਫ਼ਸਰਾਂ ਨੂੰ ਪਤੇ ਜਾ ਹੋਏ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬੜਾ ਖ਼ਤਰਾ ਪ੍ਰਤੀਤ ਕੀਤਾ, ਫੌਰਨ ਸਪੈਸ਼ਲ ਇੰਜਨ ਲਾ ਕੇ ਸਾਡੀ ਗੱਡੀ ਤੋਰ ਦਿਤੀ ਅਤੇ ਗਜਦਿਆਂ ਜੈਕਾਰਿਆਂ ਵਿਚ ਤਿਆਰੇ ਹੋ ਗਏ। ਜਦ ਸਾਰੀਆਂ ਤੇਈ ਦੀਆਂ ਤੇਈ ਲੱਖ ਫ਼ੌਜਾਂ ਡੱਬੇ ਵਿਚ
ਆਣ ਜਮ੍ਹਾਂ ਹੋਈਆਂ ਤਾਂ ਗੋਰੇ ਇੰਨਸਪੈਕਟਰ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਮੈਂ ਬੁਲਾ ਕੇ ਆਖਿਆ ਕਿ ‘ਲਓ ਆਪਣੀ ਗਿਣਤੀ ਪੂਰੀ ਕਰ ਲਵੋ।’ ਉਹ ਤੌਰੇ ਭੋਰੇ ਹੋਇਆ ਫਿਰੇ। ਐਸਾ ਘਬਰਾਇਆ ਕਿ ਉਸ ਪਾਸੋਂ ਗਿਣਤੀ ਹੀ ਪੂਰੀ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਕਦੇ ਬਾਈ (੨੨) ਹੋ ਜਾਣ ਕਦੇ ਚੌਬੀ (੨੪) ਕਦੇ ਤੇਈ ਭੀ। ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਵਾਰ ਜਦ
ਐਸਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਆਖਣ ਲੱਗਾ, ‘ਮੈਥੋਂ ਤੁਹਾਡੇ ਖ਼ਾਲਸੇ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਹੀ ਪੂਰੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ।’ ਮੈਂ ਆਖਿਆ, ‘ਖ਼ਾਲਸਾ ਗਿਣਤੀ ਮਿਣਤੀ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਲੈ ਆਪਣੇ ਚਲਾਣ ਵਾਲੀ ਵਰੰਟ ਲਿਸਟ ਅਤੇ ਨਾਂਅ ਬੋਲੀ ਜਾਹ, ਅਸੀਂ ਇਕ ਇਕ ਕਰਕੇ ਬਾਹਰੋਂ ਅੰਦਰ (ਡੱਬੇ ਵਿਚ) ਹੋਈ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ।’ ਅਸੀਂ
ਡੱਬਿਓਂ ਉਤਰ ਕੇ ਏਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਦਾ ਘਰ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਸ ਵਿਚਾਰੇ ਦੀ ਜਾਨ ਵਿਚ ਜਾਨ ਆਈ। ਗੱਜਦੇ ਜੈਕਾਰਿਆਂ ਵਿਚ ਪਿਆਨੇ ਹੋਏ। ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਬੈਠ ਕੇ ਰਹਿਰਾਸ ਦਾ ਪਾਠ ਹੋਇਆ। ਫ਼ੌਜਾਂ ਕੀਰਤਨ ਸੋਹਿਲਾ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਥਾਉਂ ਥਾਈਂ ਆਸਣ ਜਮਾ ਬੈਠੀਆਂ। ਰਾਤੋ-ਰਾਤ ਸਾਰਾ ਬੰਗਾਲ ਦਾ ਇਲਾਕਾ ਲੰਘ ਗਏ
ਅਤੇ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਦੇ ਕਰਦੇ ਹੀ ਵਾਲਟੇਅਰ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਏਥੇ ਮਦਰਾਸ ਹਾਤੇ ਦਾ ਇਲਾਕਾ ਆ ਗਿਆ।

ਮਦਰਾਸ ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਚਾਰਜ ਵਿਚ

ਵਾਲਟੇਅਰ ਸਟੇਸ਼ਨ ਉਤੇ ਮਦਰਾਸ ਪੁਲਿਸ ਸਾਡਾ ਚਾਰਜ ਲੈਣ ਲਈ ਖੜੀ ਸੀ। ਇਸ ਦਾ ਹੈਡ ਅਫ਼ਸਰ ਇਕ ਅਜਿਹਾ ਖੁਰਾਂਟ ਗੋਰਾ ਇੰਨਸਪੈਕਟਰ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਨੇ ਚਾਰਜ ਲੈਂਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਆਪਣਾ ਖੁਰਾਂਟਪੁਣਾ ਖਿਲਾਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿਤਾ। ਵਾਲਟੇਅਰ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਗੋਰੇ ਨਾਲ ਭੀ ਝੜਪ ਹੋ ਗਈ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਕ ਬੜਾ ਮਾਨਨੀਕ ਖੱਦਰ ਪੋਸ਼ ਕਾਂਗਰਸੀ ਦੇਸ਼ ਭਗਤ ਫਲ ਫਲੋਹਾਰ ਆਦਿਕ ਭੇਟਾ ਲੈ ਕੇ ਸੰਗਤ ਵਲ ਨੂੰ ਵਧਿਆ ਤਾਂ ਇਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਮਾਰਿਆ। ਇਸ ਦੇ ਧੱਕਾ ਮਾਰਨ ਦੀ ਦੇਰ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਜਣੇ ਭਬਕ ਕੇ ਪਏ ਤਾਂ ਘਾਬਰ ਗਿਆ। ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਨੂੰ ਓਥੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ‘ਹਿੰਦੂ’ ਅਖ਼ਬਾਰ ਦਾ ਐਡੀਟਰ ਮਿਸਟਰ ਟੀ. ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮ ਆ ਕੇ ਵਿਚ ਪੈ ਗਿਆ। ਮਸਾਂ ਮਸਾਂ ਉਸ ਨੇ ਰਫ਼ਾ ਦਫ਼ੀ ਕਰਾਈ ਅਤੇ ਓਹੋ ਫਲ ਫਲੋਹਾਰਨੀ ਭੇਟਾ ਕਰਵਾ ਦਿਤੀ। ਨਾਲੇ ਗੱਲੀਂ ਬਾਤੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਖੂਬ ਤਾੜਿਆ ਅਤੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਕੀਤਾ। ਖਾਸ ਕਰ ਕੇ ਜਦੋਂ ਮਿਸਟਰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮ ਨੇ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਭਗਤ ਦੀ ਹੈਸੀਅਤ (ਦੁਨਿਆਵੀ ਪੋਜ਼ੀਸ਼ਨ) ਦੱਸੀ ਤਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਗੋਰੇ ਨੂੰ ਭੀ ਹੋਸ਼ ਆ ਗਈ।

ਟੱਟੀ ਪਿਸ਼ਾਬ ਸਬੰਧੀ ਤਕਲੀਫ਼

ਹੁਣ ਅਸੀਂ ਏਸ ਖੁਰਾਂਟ ਗੋਰੇ ਦੇ ਵਸ ਪਏ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਟੱਟੀ ਪਿਸ਼ਾਬ ਲਈ ਗੱਡੀ ਤੋਂ ਉਤਰਨ ਦੀ ਸਖ਼ਤ ਮਨਾਹੀ ਕਰ ਦਿਤੀ। ਸਾਡੇ ਡੱਬੇ ਨੂੰ ਜਿੰਦਰੇ ਲਗਵਾ ਦਿਤੇ, ਫੇਰ ਕਿਸੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ’ਤੇ ਨਾ ਖੋਲ੍ਹਣ ਦਿਤੇ। ਹਰੇਕ ਸਟੇਸ਼ਨ ਪਰ ਆਪ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਕੇ ਖੜਾ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਨਿਕਲਣ ਨਾ ਦੇਵੇ। ਸਾਥੋਂ ਅਲੱਗ ਇਕ ਖਾਨੇ ਵਿਚ ਜਾ ਬੈਠਿਆ ਕਰੇ ਜੋ ਸਾਡੇ ਡੱਬੇ ਦੇ ਲਾਗੇ ਹੀ ਸੀ। ਪਾਪੀ ਹਿਰਦੇ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਪਾਪ ਆਪ ਹੀ ਮਾਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਕਈ ਵਾਰ ਸਾਡੇ ਜਬਰਜੰਗ ਥੀਆਂ ਦੀ ਇਹ ਸਲਾਹ ਹੋਈ ਕਿ ਉਸ ਤੋਂ ਚਾਬੀ ਖੋਹ ਲਈਏ ਪਰ ਉਹ ਭੀ ਮਹਾਂ ਖੁਰਾਂਟ ਸੀ, ਸਾਡੇ ਡੱਬੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੀ ਨਾ ਆਵੇ, ਖ਼ਬਰੇ ਸਾਡੇ ਸਾਥੀਆਂ ਦੀ ਅੱਖ ਪਛਾਣ ਗਿਆ। ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਸ਼ਾਮ ਤਾਈਂ ਉਸ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਅਜਿਹੀ ਕੁੜਿੱਕੀ ਵਿਚ ਰਖਿਆ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸੱਜਣ ਟੱਟੀ ਪਿਸ਼ਾਬ ਕਰਨ ਖੁਣੋਂ ਤੰਗ ਆ ਗਏ। ਸੈਂਟਰੀ ਦੇ ਬੀਮਾਰਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਹੋਇਆ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਪਿਸ਼ਾਬ ਬੰਦ ਰਖਣਾ ਕੋਈ ਥੋੜੀ ਔਖ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ? ਇਸ ਕਾਰਨ ਅਸੀਂ ਛਕਣਾ ਛਕਾਉਣਾ ਅਤੇ ਜਲ ਪਾਨ ਕਰਨਾ ਭੀ ਛੱਡ ਦਿਤਾ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਔਖੇ ਹੁੰਦੇ। ਦਿਨ ਛਿਪੇ ਰਹਿਰਾਸ ਦੇ ਪਾਠ ਤੋਂ ਪਿਛੋਂ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਸਾਰੇ ਜਣੇ ਸਲਾਹ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਕਿ ਇਸ ਪਾਮਰ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਹੱਥ ਦਿਖਾਉਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਕਿ ਅੱਗੇ ਵਾਸਤੇ ਸਬਕ ਸਿਖ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਅੱਗੇ ਨੂੰ ਨਾ-ਵਾਜਬ ਤਕਲੀਫ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੇਣ ਸੰਬੰਧੀ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾ ਲਵੇ। ਦਾਸ ਨੇ ਇਕ ਐਸਾ ਨੁਕਤਾ ਸੁਝਾਇਆ ਜੋ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਪਸੰਦ ਆ ਗਿਆ। ਉਹ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ‘ਹੁਣ ਰਾਤ ਨੂੰ ਨੌਂ ਬਜੇ ਵੱਖੋ ਵੱਖ
ਸਟੇਸ਼ਨਾਂ ਤੇ ਸਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਵੱਖੋ ਵੱਖ ਜੱਥਿਆਂ ਨੂੰ ਨੀਯਤ ਕੀਤੀ ਵੰਡ ਅਨੁਸਾਰ ਵੱਖੋ ਵੱਖ ਜੇਲ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਲੈ ਜਾਣ ਲਈ ਉਤਾਰਨਗੇ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਉਤਰਨੋਂ ਆਕੀ ਹੋ ਜਾਓ, ਉਹ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ? ਬਸ, ਜਦੋਂ ਵੀ ਸਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਉਤਾਰਨ ਲਈ ਜਿਸ ਕਿਸੇ ਦਾ ਨਾਂ ਪੁਕਾਰੇ, ਉਹ ਪੁਕਾਰ ਦਾ ਕੋਈ ਉਤਰ ਨਾ ਦੇਵੇ, ਸਭ ਮਸਤ ਹੋ ਰਹੋ। ਆਪੇ ਹੀ ਬੋਲ ਬੋਲ ਕੇ ਹੰਭ ਜਾਵੇਗਾ। ਨਾਉਂ ਤਾਂ ਸਾਡਾ ਉਹ ਕਿਸੇ ਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ, ਨਾ ਹੀ ਮਦਰਾਸ ਦੇ ਪੁਲਿਸੀਏ ਹੀ ਜਾਣਦੇ ਹਨ। ਹਜ਼ਾਰੀ ਬਾਗ਼ ਜੇਲ੍ਹ ਦੇ ਵਾਕਫ਼ ਕੇਵਲ ਦੋ ਹੀ ਸਿਪਾਹੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਹਨ, ਉਹ ਨਵੇਂ ਹੀ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਭੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕੀ
ਨਾਉਂ ਹੈ।’ ਇਹ ਮੰਤ੍ਰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਹੀ ਪੱਕ ਪਕਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਸਾਥ ਹੀ ਜੇਲ੍ਹ ਨੰਬਰੀ ਕੱਪੜੇ ਵੀ ਵਟਾ ਦਿਤੇ, ਭਾਵ ਹਰ ਇਕ ਕੱਪੜਾ ਅੱਡੋ ਅੱਡ ਨੰਬਰਾਂ ਦਾ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੀਜੇ ਚੌਥੇ ਤੋਂ ਵਟਾ ਕੇ ਪਾ ਲਿਆ।

ਰਾਜ ਮੰਦਰੀ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਨਿਰਾਲਾ ਮੋਰਚਾ
ਰਾਤ ਦੇ ਨੌਂ ਬਜੇ ਦੇ ਕਰੀਬ ਰਾਜਮੰਦਰੀ ਸਟੇਸ਼ਨ ਆ ਗਿਆ। ਅਸੀਂ ਪੰਜਾਂ ਸਿੰਘਾਂ ਨੇ ਉਥੇ ਉਤਰਨਾ ਸੀ। ਗੱਡੀ ਖੜ੍ਹਦੀ ਸਾਰ ਹੀ ਰਾਜਮੰਦਰੀ ਪੁਲਿਸ ਇੰਨਸਪੈਕਟਰ ਗੋਰਾ ਅਤੇ ਜੇਲ੍ਹ ਅਫ਼ਸਰ ਸਾਡੇ ਡੱਬੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਏਧਰੋਂ ਸਾਡੇ ਇੰਚਾਰਜ ਇੰਨਸਪੈਕਟਰ ਸਾਹਿਬ ਭੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਾ ਮਿਲੇ। ਆਪਸ ਵਿਚ ਹੀ ਕਾਗਜ਼ ਪੱਤਰ ਵੇਖ ਚਾਖ ਕੇ ਇਕ ਗੋਰਾ ਅਫ਼ਸਰ ਵਾਰੋ ਵਾਰੀ ਸਾਡੇ ਪੰਜਾਂ ਸਿੰਘਾਂ ਦੇ ਨਾਂ ਪੁਕਾਰਨ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਹੁਕਮ ਦਿਤਾ ਕਿ ਜਿਸ ਦਾ ਨਾਂ ਪੁਕਾਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਗੱਡੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਜਾਵੇ। ਪਰ ਆਵੇ ਕੌਣ, ਸਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਤਾਂ ਕੋਈ ਕੁਸਕੇ ਹੀ ਨਾ, ਪਏ ਬਾਹਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖੜ੍ਹੇ ਪੁਕਾਰਨ:-

ਰੰਣਧਰ ਸਿੰਘ- ਚੁਪ। ਕਰਟਰ ਸਿੰਘ- ਚੁਪ। ਗੈਂਡਾ ਸਿੰਘ- ਚੁਪ। ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ- ਚੁਪ। ਅਜਨ ਸਿੰਘ- ਚੁਪ। ਚੁਪ ਹੀ ਚੁਪ। ਬਸ ਇਉਂ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੋਵੇ ਕਿ ਸਾਡੇ ਡੱਬੇ ਵਿਚ ਬੁੱਤ ਹੀ ਬੁੱਤ ਧਰੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਜਦ ਸਾਡਾ ਖੁਰਾਂਟ ਇੰਨਸਪੈਕਟਰ ਗੋਰਾ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਤਲੱਫਜ਼ ਕਈ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਬਣਾ ਬਣਾ ਕੇ ਬੋਲ
ਬੋਲ ਥੱਕ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਵੱਲੋਂ ਚੁੱਪ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਉੱਤਰ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਰਾਜਮੰਦਰੀ ਪੁਲਿਸ ਦਾ ਗੋਰਾ ਇੰਨਸਪੈਕਟਰ ਜੋ ਪਹਿਲੇ ਨਾਲੋਂ ਕੁਛ ਚੰਗੀ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ ਬੋਲ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਵਧਿਆ ਅਤੇ ਸਾਡੀ ਲਿਸਟ ਹੱਥ ਵਿਚ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਜਾਣੇ ਠੀਕ ਠੀਕ ਨਾਮ ਪੁਕਾਰਨ ਲੱਗਾ। ਉਸ ਤੋਂ ਭੀ ਸ਼ੁਧ ਨਾਮ ਨਾ
ਪੁਕਾਰੇ ਜਾਣ। ਗੱਲ ਕੀ ਤਲੱਫਜ਼ ਹੀ ਠੀਕ ਨਾ ਉਚਾਰ ਸਕੇ ਜੈਸਾ ਕਿ ਰਣਧੀਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਕਦੇ ਰੰਢਰ ਸਿੰਘ ਕਦੇ ਰਣਢੀਰ ਸਿੰਘ ਬੋਲੇ, ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਕਦੇ ਕਰਟਾਰ ਸਿੰਘ ਕਦੇ ਕਾਰਟਰ ਸਿੰਘ ਬੋਲੇ। ਏਸੇ ਪ੍ਰਕਾਰ ਵਿਚਾਰਾ ਮੂੰਹ ਪਾੜ ਪਾੜ ਥੱਕ ਰਿਹਾ। ਅਸੀਂ ਗੱਡੀਓਂ ਹੇਠਾਂ ਤਾਂ ਕੀ ਉਤਰਨਾ ਸੀ, ਸਾਡੇ ਵਿਚੋਂ
ਕੋਈ ਆਵਾਜ਼ ਹੀ ਨਾ ਦੇਵੇ। ਸਾਰੇ ਗੋਰੇ ਅਫ਼ਸਰ ਦੋਹਾਂ ਜੇਲ੍ਹ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਦੇ ਉਦਾਲੇ ਹੋਏ ਕਿ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਦੱਸੋ ਅਤੇ ਰਾਜਮੰਦਰੀ ਜੇਲ੍ਹ ਵਿਚ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਪੰਜਾਂ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਛਾਂਟ ਕੇ ਡੱਬੇ ਵਿਚੋਂ ਕੱਢੋ ਜਾਂ ਸਾਨੂੰ ਹੱਥ ਹੀ ਲਾ ਲਾ ਕੇ ਦੱਸੋ। ਉਹ ਆਪ ਹੀ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾਉਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ‘ਅਸੀਂ ਇਹਨਾਂ ਦੇ
ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਪਰ ਦਾਸ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ, ਇਸ ਨੂੰ ਸਾਧੂ ਜੀ! ਸਾਧੂ ਜੀ ਕਰ ਕੇ ਜੇਲ੍ਹ ਵਿਚ ਸਾਰੇ ਅਫ਼ਸਰ ਅਤੇ ਸਿਪਾਹੀ ਲੋਗ ਬੁਲਾਇਆ ਕਰਦੇ ਸੀ, ਹੋਰ ਅਸੀਂ ਨਾਮ ਇਸ ਦਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ।’

ਦੋਹਾਂ ਜੇਲ੍ਹ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਦੇ ਉਤਰ ਸੁਣ ਕੇ ਸਭ ਅਫ਼ਸਰਾਂ ਦੇ ਛੱਕੇ ਛੁੱਟ ਗਏ ਅਤੇ ਬੜੇ ਹੀ ਨਿਰਾਸ ਨਿਮੋਝਾਣੇ ਹੋ ਕੇ ਸਾਡੇ ਅੱਗੇ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਕਿ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਕੇ ਆਪੋਂ ਹੀ ਪੰਜ ਜਣੇ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰ ਆਵੋ। ਪਲੇਟ ਫਾਰਮ ਉਤੇ ਤਕੜਾ ਇਕੱਠ ਹੋ ਗਿਆ। ਤਮਾਸ਼ਬੀਨ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸਾਡੇ ਡੱਬੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ
ਅਫ਼ਸਰਾਂ ਨੂੰ ਘੇਰਾ ਪਾ ਲਿਆ ਜਿਹਨਾਂ ਵਿਚ ਰਾਜਮੰਦਰੀ ਦੇ ਕਾਂਗਰਸੀ ਲੀਡਰ ਭੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ ਜੋ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਹੀ ਉਤਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਆਏ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਪੂਰਾ ਇਕੱਠ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਡੱਬੇ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਬਾਰੀ ਵਿਚ ਹੀ ਪਲੇਟਫਾਰਮ ਤੇ ਖੜੇ ਸਾਰੇ ਸਰੋਤਿਆਂ ਨੂੰ ਸਨਮੁਖ ਹੋ ਕੇ ਵੀਰ ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿਚ
ਰਸਤੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਅਤਿਆਚਾਰ ਅਤੇ ਬਦਸਲੂਕੀਆਂ ਜੋ ਜੋ ਉਸ ਖੁਰਾਂਟ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਕੀਤੀਆਂ ਸਨ, ਸਭ ਡੱਕੋ ਡੱਕਾ ਉਘੇੜੀਆਂ ਤੇ ਸਾਡੀ ਚੁੱਪ ਦਾ ਕਾਰਣ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ ਗਿਆ। ਇੰਨਸਪੈਕਟਰ ਨੂੰ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰਿਓਂ ਫਿਟਕਾਰਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ੇਮ ਸ਼ੇਮ ਦੀ ਬੁਛਾੜ ਪੈਣ ਲੱਗੀ ਅਤੇ ਗੋਰੇ ਦੀ ਰੰਗਤ ਸ਼ਰਮ ਦੇ ਮਾਰੇ ਪੀਲੀ ਭੂਕ ਹੋ ਗਈ।

ਰਾਜਮੰਦਰੀ ਤੋਂ ਆਏ ਜ਼ੁੰਮੇਂਵਾਰ ਅਫ਼ਸਰਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ੁੰਮੇਂਵਾਰੀ ਉਤੇ ਫੌਰਨ ਡੱਬੇ ਦੇ ਤਾਲੇ ਖੁਲ੍ਹਾ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਟੱਟੀ ਪਿਸ਼ਾਬ ਦੀ ਖੁਲ੍ਹ ਦਿਤੀ। ਸਭ ਨੇ ਯਥਾਸ਼ਕਤ ਹਾਜਤ-ਰਫਾਈ ਕੀਤੀ। ਕਈਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕਬਜ਼ੀਆਂ ਹੀ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਕਈਆਂ ਨੂੰ ਸਿਰ ਦਰਦੀਆਂ ਦੀ ਸ਼ਕਾਇਤ ਹੋ ਗਈ। ਅਸੀਂ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਫਾਰਗ ਹੋ ਕੇ ਸਾਰੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਫੇਰ ਡੱਬੇ ਵਿਚ ਹੀ ਆ ਵੜੇ। ਉਹ ਪੰਜਾਂ ਨੂੰ ਨਿਰਾਲੇ ਕਰਨ ਲਈ ਲੇਲ੍ਹੜੀਆਂ ਕੱਢਣ, ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸੁਣੀਏ ਹੀ ਨਾ। ਰਾਜਮੰਦਰੀ ਜੇਲ੍ਹ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਜੋ ਓਥੇ ਆਏ ਹੋਏ ਸਨ ਉਹ ਭੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਜ਼ੁੰਮੇਂਵਾਰ ਸਰਕਾਰੀ ਅਫ਼ਸਰ ਸਾਨੂੰ ਬਥੇਰਾ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਣ ਕਿ ਹੁਣ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਬਦਸਲੂਕੀ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ, ਪਰ ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹੋ ਆਖੀਏ ਕਿ “ਅਬਤੁਮਰੀਪਰਤੀਤਿਨਹੋਈ॥"(ਆਸਾਕਬੀਰਜੀਉਕੇਦੁਪਦੇ; ੪੮੪) ਉਹ ਸਾਰੇ ਜਣੇ ਉਸ ਇੰਨਸਪੈਕਟਰ ਨੂੰ ਲਾਅਨਤਾਂ ਪਾਉਣ। ਉਹ ਭੀ ਹੁਣ ਹੀਣਾ ਝੀਣਾ ਹੋ ਕੇ ਮਿੰਨਤਾਂ ਤਰਲੇ ਲਵੇ ਅਤੇ ਵਾਸਤੇ ਕੱਢੇ ਕਿ ‘ਰੱਬ ਦੇ ਵਾਸਤੇ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਉੱਤਰ ਪਵੋ।’ ਅਸੀਂ ਆਖਿਆ ‘ਹੁਣ ਆਪਣਾ ਆਰਡਰ ਪੂਰਾ ਹੀ ਰਖੋ। ਦਿਨ ਦਿਹਾੜੇ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਗੱਡੀਓਂ ਹੇਠਾਂ ਪੈਰ ਨਹੀਂ ਪਾਉਣ ਦਿਤਾ,ਹੁਣ ਤਾਂ ਰਾਤ ਪਈ ਹੋਈ ਹੈ, ਕਿਉਂ ਆਪਣਾ ਆਰਡਰ ਆਪ ਹੀ ਤੋੜਦੇ ਹੋ। ਆਪਣੇ ਆਰਡਰ ਦੀ ਪੂਛ ਘੁਟ ਕੇ ਫੜੀ ਰਖੋ, ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਡੇ ਆਰਡਰ ਉਤੇ ਪੱਕੇ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਆਰਡਰ ਦੇ ਮਜ਼ੇ
ਤੁਹਾਨੂੰ ਚਖਾਉਣੇ ਹਨ।’ ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਬਿਧ ਲੋਹੇ ਦੀ ਲੱਠ ਹੋਏ ਵੇਖ ਕੇ ਸਭ ਨਿਰਾਸ ਹੋ ਗਏ ਕਿ ਹੁਣ ਇਹ ਨਹੀਂ ਉਤਰਣਗੇ। ਗੱਡੀ ਇਸ ਸਟੇਸ਼ਨ ਉਤੇ ਖੜੀ ਨੂੰ ਭੀ ਪੌਣਾ ਘੰਟਾ ਹੋ ਚੁਕਿਆ ਸੀ, ਹਾਲਾਂ ਕਿ ਉਥੇ ਦਸ ਪੰਦਰਾਂ ਮਿੰਟ ਹੀ ਠਹਿਰਨੀ ਸੀ। ਹਾਰ ਹੰਭ ਕੇ ਮਜਬੂਰਨ ਗੱਡੀ ਤੋਰਨੀ ਹੀ ਪਈ ਅਤੇ ਖ਼ਾਲਸਾ ਜੈਕਾਰੇ ਗਜਾਉਂਦਾ ਤੇ ਭੂਤਨੀ ਤੇ ਖੜਾ ਚੜ੍ਹਾ ਭੂਤਨੀ ਸਵਾਰ ਹੀ ਰਿਹਾ, ਕੋਈ ਭੀ ਨਾ ਉਤਰਿਆ। ਤੇਈ ਦੀਆਂ ਤੇਈ ਲੱਖ ਫ਼ੌਜਾਂ ਗਜਦੀਆਂ ਵਜਦੀਆਂ ਧੁਰ ਮਦਰਾਸ ਜਾ ਉਤਰੀਆਂ।

ਸਾਰੇ ਤਾਰਾਂ ਫਿਰ ਗਈਆਂ ਕਿ ਪੰਜਾਬੀ ਸਿੱਖ ਇਸ ਬਿਧ ਆਕੀ ਹੋ ਗਏ। ਓਧਰ ਆਂਧਰਾ ਪ੍ਰਾਂਤ ਦੇ ਦੇਸ਼ ਭਗਤਾਂ ਨੇ ਭੀ ਸਾਰੇ ਖ਼ਬਰਾਂ ਧੁਮਾ ਦਿਤੀਆਂ ਕਿ ਭੈੜੇ ਸਲੂਕ ਤੇ ਜ਼ਬਰ ਜ਼ੋਰਾਂ ਦੇ ਕਾਰਣ ੧੯੧੪-੧੫ ਵਾਲੇ ਸਿੱਖ ਪੁਲੀਟੀਕਲ ਕੈਂਦੀਆਂ ਨੇ ਨਿਰਾਲੀ ਨਾਨ ਕੋ-ਓਪਰੇਸ਼ਨ (ਨਾ-ਮਿਲਵਰਤਨ ਸਤਿਆਗ੍ਰਹ) ਕਰ
ਦਿਖਾਈ ਅਤੇ ਜਰਵਾਣਿਆਂ ਨੂੰ ਸਬਕ ਸਿਖਣੀ ਸਜ਼ਾ ਦਿਤੀ।

ਮਦਰਾਸ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਜੇਲ੍ਹ

ਮਦਰਾਸ ਸਟੇਸ਼ਨ ਉਤੇ ਭੀ ਅਸੀਂ ਆਪੋਂ ਨਾ ਉਤਰਦੇ ਪਰ ਉਥੇ ਜਾ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਸਾਡਾ ਡੱਬਾ ਹੀ ਟਰੇਨਨਾਲੋਂ ਕੱਟ ਦਿਤਾ ਅਤੇ ਬਾਹਰ ਪਲੇਟਫਾਰਮ ਉਤੇ ਦਰੀਆਂ ਐਉਂ ਵਿਛ ਗਈਆਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਜਨੇਤ ਦੀ ਆਗਤ ਭਾਗਤ ਕਰਨੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਮਦਰਾਸ ਦੇ ਜੇਲ੍ਹ ਕਰਮਚਾਰੀ ਸਿਆਣਿਆਂ ਨੇ ਇਹ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਦਰੀਆਂ ਉਤੇ ਸਜ ਗਏ। ਪਈਆਂ ਖਾਤਰਾਂ ਹੋਣ ਲੱਗੀਆਂ ਪਰ ਸਭ ਸਰਕਾਰੀ ਕਰਮਚਾਰੀ ਹੀ ਦਿਸਣ ਕਿਉਂਕਿ ਦੇਵਨੇਤ ਐਸੀ ਹੋਈ ਕਿ ਉਸ ਸਮੇਂ ਮਦਰਾਸ ਸਟੇਸ਼ਨ ਉਤੇ ਕੋਈ ਭੀ ਦੇਸ਼ ਭਗਤ ਨਾ ਦਿਸੇ। ਖ਼ੱਦਰਪੋਸ਼ੀ ਦਾ ਕਿਤੇ ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨ ਭੀ ਨਾ ਦਿਸੇ। ਸਭ ਥਾਈਂ ਬਦੇਸ਼ੀ ਸਾੜ੍ਹੀਆਂ ਵਾਲੇ ਐਧਰ ਉਧਰ ਮੂੰਹ ਚੁੱਕੀ ਫਿਰਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਪਿਛਲੇ ਸਭ ਸਟੇਸ਼ਨਾਂ ਉਤੇ ਖੱਦਰਪੋਸ਼ ਭਗਤਾਂ ਦੀ ਇਤਨੀ ਭਰਮਾਰ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਸਾਡੀ ਗੱਡੀ ਉਤੇ ਤਮਾਸ਼ਬੀਨਾਂ ਦੀ ਘਟਾ ਛਾ ਜਾਂਦੀ।
ਖਾਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮਦਰਾਸ ਦਾ ਇਹ ਹਾਲ ਦਿੱਸੇ ਕਿ ਮਾਨੋ ਉਥੇ ਦੇਸ਼ ਭਗਤੀ ਦਾ ਮੁਸ਼ਕ ਭੀ ਨਹੀਂ। ਸਾਨੂੰ ਜਿਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਪਲੋਸ ਪਲਾਸ ਕੇ ਅਤੇ ਮਿੰਨਤ ਸਮਾਜਤ ਕਰ ਕੇ ਸੈਂਟਰਲ ਜੇਲ੍ਹ ਮਦਰਾਸ ਵਿਚ ਲੈ ਗਏ, ਸੋ ਬੜੀ ਵਿਸਥਾਰਕ ਕਥਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਦੇ ਦੱਸਣ ਤੋਂ ਪੁਸਤਕ ਦਾ ਆਕਾਰ ਵਧਣ ਦਾ ਡਰ ਹੈ। ਜੇਲ੍ਹ ਵਿਚ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਇਕ ਖੁਲ੍ਹੇ ਦਾਲਾਨ ਵਿਚ ਉਤਾਰ ਦਿਤਾ। ਬੜੀਆਂ ਖਾਤਰਾਂ ਤੇ ਨਿਉਣੀਆਂ ਛਿਉਣੀਆਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਅਸੀਂ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਤੀਜੇ ਪਹਿਰ ਤਕ ਉਥੇ ਹੀ ਬਿਰਾਜੇ। ਉਥੋਂ ਦਾ ਜੇਲ੍ਹਰ ਜੋ ਕਿ ਗੋਰਾ ਹੀ ਸੀ, ਬੜੀ ਹੀ ਖੁਸ਼ ਖੁਲਕੀ ਅਤੇ ਸ਼ਰਾਫ਼ਤ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਆਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ‘ਜਿਸ ਇੰਨਸਪੈਕਟਰ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਾਜਾਇਜ਼ ਤਕਲੀਫ਼ ਦਿਤੀ ਹੈ ਉਸ ਦੀ ਕਰਨੀ ਦਾ ਫਲ ਅੱਜ ਹੀ ਮਿਲ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਇਕ ਦਮ ਉਤਾਰੂ (ਦੲਗਰੳਦੲ) ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਰਾਜਮੰਦਰੀ ਤੋਂ ਐਥੇ ਤਕ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਲਿਆਉਣ ਦਾ ਤੇ ਮੁੜ ਉਥੇ ਲੈ ਜਾਣ ਦਾ ਸਮੇਤ ਗਾਰਦ ਦੇ ਖਰਚ ਭੀ ਉਸ ਜੁੰਮੇ ਮੜ੍ਹਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਖਾਸੀ ਸਜ਼ਾ ਮਿਲ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਪੈਣ ਵਾਲੀਆਂ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਨੂੰ ਮੁਖ ਰਖ ਕੇ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਕਰ ਕੇ ਆਪੇ ਹੀ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਜਥਿਆਂ ਦੇ ਨਾਂ ਦਸ ਦੇਵੋ, ਤਾਂ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਥਾਉਂ ਥਾਈਂ ਅਮਨ ਨਾਲ ਪਹੁੰਚਾਇਆ ਜਾਵੇ।’ ਸਾਡੀ ਦਲੀਲ ਸੀ ਕਿ ਹਜ਼ਾਰੀ ਬਾਗ਼ ਜੇਲ੍ਹ ਦੇ ਜੇਲ੍ਹਰ ਮੀਕ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਭੀ ਕੁਛ ਸੇਕ ਲੱਗੇ ਜਿਸ ਨੇ ਇਹ ਕੋਝਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰ ਕੇ ਇਤਨੀ ਤਕਲੀਫ਼ ਸਾਨੂੰ ਦਿਤੀ, ਭਾਵ ਪਿਸ਼ਾਬ ਟੱਟੀ ਬਿਹੂਣ ਡੱਬਾ ਸਾਡੇ ਲਈ ਲਾ ਕੇ ਇਹ ਤਕਲੀਫ਼ ਦਿਤੀ, ਪਰ ਮਦਰਾਸ ਜੇਲ੍ਹ ਦੇ ਗੋਰੇ ਅਫ਼ਸਰਾਂ ਨੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਸ਼ਰਾਫਤ ਭਰੇ ਸਲੂਕ ਦਾ ਵਰਤਾਉ ਕਰਕੇ ਸਾਨੂੰ ਠੰਡੇ ਕਰ ਲਿਆ। ਬੜੀ ਹੀ ਠੰਡੀ ਪਾਲਸੀ ਵਰਤੀ। ਸਾਡੀ ਖੁਸ਼ਨੂਦੀ ਲੈਣ ਖਾਤਰ ਸਾਡੇ ਕਾਲੇ ਪਾਣੀਓਂ ਵਾਪਸ ਆਏ ਚਿਰੀਂ ਵਿਛੁੰਨੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨਾਲ ਸਾਡਾ ਖੁਲ੍ਹਮ-ਖੁਲ੍ਹਾ ਮੇਲ ਕਰਾ ਦਿਤਾ। ਅਸੀਂ ਖੂਬ ਪਰਸਪਰ ਬਰਸਾਂ ਬੱਧੀ ਵਿਛੋੜਿਆਂ ਪਿਛੋਂ ਗਲ਼ ਮਿਲ ਕੇ ਬੁਖਾਰ ਕੱਢੇ ਅਤੇ ਖੂਬ ਗਹਿਰੇ ਗਫਿਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਦੇਗਾਂ ਸਜੀਆਂ। ਪ੍ਰੇਮ ਛਾਂਦਿਆਂ ਦੀ ਲਹਿਰ ਬਹਿਰ ਸਵਾ ਪਹਿਰ ਹੁੰਦੀ ਰਹੀ।
ਭਾਣੇ ਅੰਦਰ ਕਰਤਾਰ ਨੇ ਇਹ ਮੇਲੇ ਕਰਾਉਣੇ ਸਨ, ਭਾਣੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਸਤਿਆ ਗ੍ਰਹਿ ਸੁਝੀ, ਜਿਸ ਦੇ ਤੁਫੈਲ ਮਦਰਾਸ ਆ ਕੇ ਉਤਾਰੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਭਾਣੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਰਾਸਕੁਮਾਰੀ ਦੇ ਕੁਰਬੋ ਜੁਆਰ ਵੇਖਣ ਵਾਲਾ ਸੁਪਨ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਾਂਤ ਪੂਰਾ ਹੋਣਾ ਸੀ, ਜੋ ਵੀਰ ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਯਾਦ ਕਰਾਇਆ ਕਿ ਹਜ਼ਾਰੀ ਬਾਗ਼
੧੯੨੦ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਭਾਈ ਅਤਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਜੋ ਸੰਜੋਗੀ-ਸਾਥੀਅੜੇ ਨੇ ਜਦੋਂ ਪੁਛਿਆ ਕਿ ‘ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਝਬਦੇ ਹੀ ਬੰਦ ਖਲਾਸੀਆਂ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਾਂਤ ਦਿਸਦੇ ਹਨ’, ਤਿਸ ਪਰ ਅਸਾਂ ਆਖਿਆ ਕਿ ‘ਵੀਰ ਜੀ! ਤੁਸਾਡੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਾਂਤ ਭੀ ਸਹੀ ਹਨ, ਤੁਸੀਂ ਜ਼ਰੂਰ ਰਿਹਾ ਹੋ ਜਾਣਾ ਹੈ, ਪਰ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਅਜੇ ਰਾਸ-ਕੁਮਾਰੀ ਦੇ ਪਾਸੇ ਦੀ ਸੈਰ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਇਉਂ ਹੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਾਂਤ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ।’ ਸੋ ਵੀਰ ਅਤਰ ਸਿੰਘ ਤਾਂ ੧੯੨੦ ਦੀ ਖੁਲ੍ਹੀ ਛੋਟ (ਗੲਨੲਰੳਲ ਚਲੲਮੲਨਚੇ) ਵਿਚ ਹੀ ਛੁੱਟ ਗਏ ਅਤੇ ਸਾਡਾ ਰਾਸ ਕੁਮਾਰੀ ਦੇ ਪਾਸੇ ਵਾਲਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਾਂਤ ਹੁਣ ਸੁਤੇ ਸਿਧ ਹੀ ਆਪਣੀ ਪੂਰਤੀ ਉਪਰ ਆ ਗਿਆ। ਸਚਮੁਚ ਦਾਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਭੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਵੀਰ ਅਤਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨਾਲ ਹੋਏ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਾਂਤ ਸਬੰਧੀ ਬਚਨ ਬਿਲਾਸ ਸਭ ਵਿਸਰ ਗਏ ਸਨ ਜੋ ਹੁਣ ਸ੍ਰੀ ਭਾਈ ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਸਹਿਤ ਗੋਸ਼ਟ ਕਰਦਿਆਂ ਯਾਦ ਆਏ। ਸੋ ਉਕਤ ਰਾਜਮੰਦਰੀ ਉਤਰਨੋਂ ਆਕੀ ਹੋਣ ਦਾ ਸਤਿਆਗ੍ਰਹਿ ਮਤਾਂਤ ਭਾਣੇ ਅੰਦਰ ਸੁਤੇ ਸੁਫੁਰ ਹੀ ਸੀ। ਮਿਣਿਆ ਮਿਥਿਆ ਹੋਇਆ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸੋ ਇਹ ਸਭ ਕੁਛ ਭਾਣੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਹੋਣਾ ਸੀ। ਨਾ ਹੀ ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਬਦਲਾ ਲੈਣ ਦੀ ਸਪਿਰਟ ਵਾਲੀ ਅੰਧ-ਨੀਅਤੀ ਗੰਢ ਹੀ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਕੇਵਲ ਭੂਸਰੇ ਹੋਏ ਪਾਮਰਾਂ ਨੂੰ ਸੋਧਾ ਚਾੜ੍ਹਨਾ, ਸਬਕ ਦੇ ਕੇ ਸੁਮੱਤੇ ਲਾਉਣਾ ਹੀ ਲੋੜਦੇ ਸੀ। ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਦੀਆਂ ਬੰਦੂਕਾਂ ਕਾਬੂ ਕਰਨੀਆਂ ਤੇ ਵਾਪਸ ਦੇਣੀਆਂ ਬਦਲਾ ਲੈਣਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਰਾਹ ਵਿਚ ਹੀ ਬਥੇਰੇ ਪਿੱਸੂ ਪਾ ਦਿੰਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਜਦੋਂ ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਆਉਂਦਿਆਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਸਿਪਾਹੀ ਸਾਰਜੰਟ ਆਦਿਕ ਸੁਸਰੀ ਵਾਂਗੂੰ ਸਉਂ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ‘ਸ੍ਰੀਮਾਨ ਜੀ’ ਦੇ ਖ਼ਾਲਸਈ ਖਿਤਾਬ ਵਾਲੇ ਸ੍ਰੀ ਭਾਈ ਗੁੱਜਰ ਸਿੰਘ, ਨਿਹੰਗ ਗੰਡਾ ਸਿੰਘ ਆਦਿਕ ਵੀਰਾਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਪਾਸੋਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸੰਗੀਨਾਂ ਸੰਞੁਕਤੀ ਭਰੀਆਂ ਭਰਾਤੀਆਂ ਰਫ਼ਲਾਂ (ਬੰਦੂਕਾਂ) ਗੋਲੀ ਗਠੇ ਸਮੇਤ ਖਿਸਕਾ ਕੇ ਇਕੱਠੀਆਂ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਖਾਨੇ ਵਿਚ ਕਾਬੂ ਕਰਕੇ ਦਾਸ ਨੂੰ ਦਿਖਾ ਦਿਤੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਹਰਨ ਹੋਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਹੀ ਭਾਲਦੇ ਸਨ, ਪਰੰਤੂ ਦਾਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪਾਸ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ‘ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਬਦਲਾ ਇਸ ਭਾਂਤੇ ਨਹੀਂ ਲੈਣਾ। ਇਹ ਖ਼ਾਲਸਈ ਸਪਿਰਟ ਨਹੀਂ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਸਾਰਾ ਦੇਸ ਤਾਂ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਛਡ ਕੇ ਜੇਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਧਾਈ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਦੇਸ ਦੇਸਾਂਤਰੀ ਜੇਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਨਸਣ ਭਜਣ ਲਈ ਯਤਨ ਕਰੀਏ, ਇਹ ਖ਼ਾਲਸਈ ਸ਼ਾਨ ਦੇ ਸ਼ਾਇਆਂ ਨਹੀਂ। ਸਾਡੇ ਇਹਨਾਂ ਸਰਕਾਰੀ ਰਾਖੇ ਰਖਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ
ਇਤਨੀ ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਬਥੇਰੀ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਇਕ ਨੂੰ ਜਗਾ ਕੇ ਹਰੇਕ ਦਾ ਆਪੋ ਆਪਣਾ ਰਫ਼ਲ ਗੋਲੀ ਗੱਠਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੌਂਪ ਦੇਵੋ।’ ਸੋ ਐਸਾ ਹੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਖ਼ਾਲਸਈ ਦਿਲਾਵਰੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹ ਦੰਗ ਰਹਿ ਗਏ ਸਨ। ਸੋ ਖ਼ਾਲਸਈ ਦਿਲਾਵਰੀ ਸਹਿਨਸ਼ੀਲਤਾ ਵਾਲੀ ਸੂਰਮਗਤੀ ਵਿਚ ਵਧੀਕ ਹੈ, ਬਦਲਾ ਲਾਊ ਪਾਲਿਸੀ ਵਿਚ ਨਹੀਂ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀਆਂ ਵਿਚਾਰਾਂ ਵਿਚਾਰ ਕੇ ਅਸੀਂ ਮਦਰਾਸ ਜੇਲ੍ਹ ਅਤੇ ਆਂਧਰਾ ਸੂਬੇ ਦੇ ਪੁਲਿਸ ਅਫ਼ਸਰਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਮ ਦਸਣ ਲਈ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਏ।

ਉਹਨਾਂ ਅਫ਼ਸਰਾਂ ਨੇ ਭੀ ਸਾਰਾ ਮਾਮਲਾ ਖ਼ਾਲਸੇ ਦੇ ਰਹਿਮ ਉਤੇ ਹੀ ਛਡ ਦਿਤਾ। ਜਦੋਂ ਐਸੀ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਅਸਾਂ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਖਾਸ ਮਦਰਾਸ ਜੇਲ੍ਹ ਦੀ ਵੰਡ ਵਿਚ ਆਏ ਤਿੰਨੇ ਸਾਥੀਅੜੇ ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਪੁਰਦ ਕਰ ਦਿਤੇ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬੜੀ ਭਲਮਣਸਊ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਿਆ ਅਤੇ ਪੁਲੀਟੀਕਲ ਕੈਦੀਆਂ ਵਾਲੇ ਸਾਰ ਹਕੂਕ ਦੇ ਦਿਤੇ। ਬਸਤਰ ਆਦਿ ਖਾਧ ਖ਼ੁਰਾਕ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸਾਮਾਨ ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਮੁਹੱਈਆ ਕਰ ਦਿਤੇ ਤਾਂ ਫੇਰ ਖ਼ਾਲਸਾ ਭੀ ਪੰਘਰ ਪਿਆ, ਧੜਾ ਧੜ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਨਾਉਂ ਪੁਕਾਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿਤੇ। ਨਾਵਾਂ ਦੀ ਪੁਕਾਰ ਸ਼ੁਮਾਰ ਹੁੰਦੇ ਸਾਰ ਵੱਖੋ ਵੱਖ ਨੀਯਤ ਜੇਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨੀਯਤ ਕੀਤੇ
ਜਥੇ ਤੋਰ ਦਿਤੇ ਗਏ।

kidnapping

IN FOCUS WITH RATTAN
#1. Kidnap charges against Jethinder Narwal go direct to trial

Crown this week announced that JETHINDER SINGH NARWAL of Surrey they had approved a direct indictment on three separate but similar kidnap incidents in January, April and May. He is remanded at North Fraser.

However, there was a preliminary hearing for the three others allegedly involved in the January incident at Surrey provincial court. The three are SARPREET JOHAL, remanded at North Fraser, HARPREET NARWAL, on bail reporting to Delta Probation, and RANDY NAICKER on bail reporting to Burnaby Probation. The group face a number of charges that include kidnapping, unlawful confinement, threats, assault and possession of a weapon in a Surrey incident.

The victim was HARPREET SINGH, a former associate of Jethinder Narwal. He had been charged in a September, 2004 robbery along with Narwal and others, but the charges against him were stayed.

Police sources said that they had an operational plan in place during the three-day preliminary hearing because of Jethinder Narwal's association with violence and known involvement with organized crime groups.

Another incident in which Narwal was involved was a complaint of an assault in the area of 80th Avenue and 132nd Street on April 26 in Surrey. The victim in this case was KHARK GREWAL of Abbotsford.

In May, Surrey RCMP announced that their investigation led to six men being charged: 1) ATWAL, BOBBY HARMINDER, 25, (Surrey): one count each of extortion, assault, assault causing bodily harm, and kidnapping with intent to confine. 2) BAINS, JASRAJ SINGH, 25, (Surrey): two counts each of unlawful confinement or imprisonment and kidnapping with intent to confine, one count each of did use an imitation firearm, assault with a weapon, extortion, assault and assault causing bodily harm. 3) CHEEMA, HARKAMAL SINGH, 25, (Surrey): One count each of assault, unlawful confinement or imprisonment, extortion, assault with a weapon, assault causing bodily harm, and kidnapping with intent to confine. 4) JOHAL, MANDEAP SINGH, 24, (Surrey): one count each of extortion, uttering threats to cause death or bodily harm, assault and assault causing bodily harm, and two counts of extortion. 5) NARWAL, JETHINDER RAMAN, 30, (Surrey): two counts of unlawful confinement or imprisonment and one count of each of kidnapping with intent to confine, did use an imitation firearm, assault with a weapon, extortion, assault, and assault causing bodily harm 6) SIDHU, GURDIP SINGH, 23, (Surrey): one count of unlawful confinement or imprisonment.

In the third incident, that took place in May, eight Indo-Canadians - including two females and two guys just 18 and 19 years old - were arrested in what Abbotsford police described as "gang-style kidnapping" involving pot smuggling.

Abbotsford police spokesperson SHINDER KIRK said at the time that the eight were allegedly involved in the kidnapping of a 29-year-old Abbotsford resident from a Coquitlam business in the early hours of May 2. He was later identified as HARJIT SINGH TOOR of Abbotsford.

He said: "Charges have been now been sworn against six men and two women after detectives from the Abbotsford Police Department with the invaluable assistance of the BC Integrated Gang Task Force (BCIGTF), Combined Forces Special Enforcement Unit (CFSEU), Delta Police Department, Integrated Municipal Provincial Auto Crime Team (IMPACT), Municipal Integrated Emergency Response Team (MIERT), New Westminster Police Department, RCMP ERT, South Fraser Integrated Probe Team and Surrey RCMP concluded an intense investigation spanning several Lower Mainland municipalities."

He said the incident began about 1 a.m. on May 2 (Monday) when the victim was kidnapped as he was leaving his place of employment. He was taken around to several locations throughout the Lower Mainland in what is believed to be a case involving the exportation of marijuana to the United States.

All eight suspects were arrested at a residence in New Westminster shortly after investigators secured the release of the victim on the evening of May 4 (Wednesday). They were later remanded in custody and then charged with one count each of kidnapping, unlawful confinement, threatening, assault causing bodily harm and possession of a weapon.

They were identified as: JASVINDER SINGH MANGAT, 26, of Burnaby, SURPREET SINGH JOHAL, 26, and JETHINDER SINGH NARWAL, 30, of Surrey, DAVINDER SINGH JOHAL, 19, of Vancouver, HARJIT SINGH DEO, 21, HIRINDER KAUR DEO, 24, SURJIT KAUR DEO, 33, and GARINDER SINGH DEO, 18, all of New Westminster.

The four Deos are brothers and sisters and their family are prominent moderate Sikh leaders. On the other hand, Narwal comes from a prominent Babbar Khalsa family.

Narwal and Surpreet Johal were actually out on bail in another abduction case. The two were arrested back in January.

ਅਸੂਲ # ੪: ਸਾਦੀ 'ਰਿੰਗਟੋਨ'(ringtone)

"ਹੱਥ ਆਲੇ ਫੋਨ ਤੇ ਭੰਗੜੇ ਆਲੀ ਰਿੰਗਟੋਨ ਸਦਕਾ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕੋਈ ਹੀਰੋ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ ਦੇਖਿਆ, ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਜ਼ਰੂਰ ਹੋ ਸਕਦੀ ਆ ..."
------------------------
I don’t think there’s ever been a more engaging craze than the current ring tone we’re experiencing. I thought it was a huge deal back in Punjab when I went in 2002-03 I guess it’s been launched into a bigger phase with the more powerful phones out there these days.

Sure your phone should sound different than the person next to you many times I’ve seen people scramble to check if it’s their phone that just went off. This is reasonable enough but a lot of people go way overboard. If you are among the tone-obsessed do yourself and others a favor and just set it to a simple ‘ring-ring’ provided with your phone. The theory that a supposedly cool sounding phone makes you popular hasn’t been proven yet; stick to the basics till more convincing research comes out.

Giani?

The term Giani’s become really common nowadays. I don’t think it’s used this much even in Punjab. They usually call someone with a dastaar a sardaar there.

Usually people make a big deal when something (especially names) isn’t ‘politically correct’ not only this isn’t contextually correct it doesn’t even fit the intended meaning. Black people don’t like being called the N word even though it was a part of normal to usage just a few decades ago. Same thing in India, the people at the lower end of the social pyramid are no longer called what they always have been in the recent past. Just found out recently even the traditional name of their area in villages has been changed into colonies.

It seems everyone’s getting things done except only the ‘Gianis’ but getting called a giani is expected these days especially since many have even accepted the label. A lot of people have the word ‘giani’ in their email addresses.

Actually it’s most disrespectful when people refer to a Granthi Singh as a giani. It’s even more irritating than someone calling a normal person because of the attached connotation- and the way they say it. The other reason is because not many are gianis in a true sense:

ਮਹਾਮੁਗਧਤੇਕੀਆਗਿਆਨੀ॥
ਗੁਰਪੂਰੇਕੀਅਕਥਕਹਾਨੀ॥
ਪਾਰਬ੍ਰਹਮਨਾਨਕਗੁਰਦੇਵ॥
ਵਡੈਭਾਗਿਪਾਈਐਹਰਿਸੇਵ॥੪॥੩॥

{ਪ੍ਰਭਾਤੀਮਹਲਾ੫॥-ਅੰਗ ੧੩੩੮}

----------------------------------------

ਮੁਗਧ-ਮੂਰਖ।

ਗਿਆਨੀ-ਸਿਆਣਾ, ਗਿਆਨਵਾਨ, ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸੂਝ ਵਾਲਾ।

Shaib Singh translates giani as someone knowledgeable and wise when it comes to spirituality.

Do you know of a giani like this? I know very few..

Good feeling...

Reporter: “Did you feel anything when you shot an Iraqi?”
American Soldier: “recoil”

Helping out is COOL?

I’ve had a little colorful children’s book published by an organization called Volunteer Canada for some time now. Its titled: “helping out is cool” just ran that through a search and to my surprise it indeed found the exact link! Usually stuff like this just passes by without anyone noticing it (because most of the time it’s a stunt that had to be done and not a genuine effort) The Volunteer Canada logo is actually a quite popular one to see at random places.

Click here to download the improved flash version of the book I had. It’s a good read for anyone.

It's a little a little hard to believe that : The Canadian voluntary and nonprofit sector is made up of more than 161,000 organizations, 6.5 million volunteers and 2 million paid staff.

THAT'S ABOUT 1/5 CANADIANS!!!!

Volunteering is a good way to avoid wasting time and helps one learn valuable skills like teamwork, time management, people skills etc. makes you responsible and more mature all in one go. This is what it is supposed to happen, not sure if it actually plays out this well in real life.

Schools have tried to promote this through the CAPP program here in BC. But getting the 30 hours of ‘work experience’ on an actual job is one huge fraud:

I really don’t think volunteering in the traditional sense is the way to go because of some bad experiences I’ve had over the years. And as with anything some still don’t end up learning no matter how good the education.

People usually take you for granted, their eyes light up when they hear ‘volunteers’ are offering their help.

This is pretty much true across the board; Punajbis aren’t the only ones waiting to exploit poor defenseless teens as many think. Our Grade 10 CAPP class did a one day job shadow program where each student followed a person of choice working on site and later submit a report based on what they observed.

The majority were forced into actually helping out with things even though it wasn’t a hands on work experience assignment which was made clear in a signed contract. After that discussion most of the class was clearly disgusted and didn’t want anything to do the mandatory 30 hours of work experience requited to complete the course.

I’m sure there are good volunteer groups out there that live up to what’s expected. But many think some of the better known ones out there are useless.

The transition into the workforce is really tough these days. I don’t think anyone’s addressed this issue well enough yet. Could this be another reason why so many are turning to other illegal methods to earn a living? It’s more academically demanding to find the same jobs that were easy to find a few years ago. And this route becoming harder and harder doesn’t help the situation at all.

Sure there will always be volunteers easily indoctrinated into thinking how good this noble deed is. This should be kept up too I think but to really make this into a win-win situation people on the receiving end of the volunteering equation should take the initiative to actually make it a fairer experience.

I don’t think there’s a bigger paap then thugging little kids/others with a genuine want to do free service.

Dragonfly

On a bright sunny afternoon this past summer there was something sitting on the clothesline in our back yard. I took my video camera and zoomed in
from the deck... it was a dragonfly! One of the best small flying things out there.

Surprisingly a dragonfly doesn't have a proper name in Punjabi. In the dictionary it just says 'ਇੱਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੱਖੀ' (a kind of fly) But you'd see these things in Punjab all the time. I remember they call it a helicopter, because of the way it flies.

Now that I think about it: was the helicopter another nature inspired invention? The flight mechanism appears pretty similar in both and the basic structure looks alike.

More information here. Never knew this: Dragonflies are the world's fastest insects, capable of reaching speeds of up to 60 mph. The Common Green Darner dragonfly (Anax junius) is nicknamed "Darning Needle" because of its body shape. It is one of the biggest and fastest-flying dragonflies, able to reach speeds of 85 km/h (53 mph).

ਅਸੂਲ # ੭: 'ਗੁਰੂ ਸਹਿਬ' usage

ਗੁਰੂ: ਗੁਰੂ ਸਹਿਬਾਨ(the Guru)
ਸਾਹਿਬ: ਸਤਿਕਾਰਯੋਗ ਸ਼ਬਦ(Word used to show respect)
So 'ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ'are two words combine to mean ‘The Respected Guru’ used in this form instead of writing in full: 'ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ'
------------------------
Bhai Kulbir Singh from Brampton Ontario, Canada is a great Scholar-Gurmukh who is is a regular contributor to the ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਤਪੋਬਨ ਸਾਹਿਬ (Gurdwara Tapoban Sahib) message board. I kept up with all the posts from the time it started until about a year ago when free time became scarce. Now with a less demanding schedule I’ve been spending time reading older archived posts which everyone should read.

Going through this Sakhi again reminded me of how Bhai Sahib uses the term ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਜੀ (Shri Guru Jee) instead of the normally used term explained above. Even though it’s a correct way to write as well, the only issue I have with it is that it really sounds odd. A few years ago there was a kathakaar who came here and he used the same term. It became so annoying that it made me permanently allergic to it.

ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ_______ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ

ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਜੀ _______ਸ਼੍ਰੀ ਭਾਈ ਜੀ

Seeing how Bhai Sahib is similar to Guru Sahib, it doesn’t sound proper saying ‘Shri Bhai Jee’ like Shri Guru Jee. I think I talked to him about this the last time and I’m glad to know he’s changed it since then.

Trendy Foot-Fashion

If you know me chances are you also know Jagjeet Singh, personally or from older blog posts. I’ve known him for a very long time. He regularly amazes me with his sense of ‘style’ here’s an example:

He took this picture if his shoes on a recent trip to Vancouver. The yellow arrow points to these new socks everyone’s wearing these days.

It seems as if everyone just woke up one morning and felt the sudden urge to go buy them. I never thought I’d say this about anything but: they look GAY! Theres no other way to describe these. Why wear socks at all if you like wearing these things? Another good example of the classic ਭੇਡ-ਚਾਲ syndrome. Since we began playing hockey the last time it was weird asking people in shock they were playing without any socks. It was weirder still knowing they really wore socks.

I once overheard someone say: the less material used for an article of clothing, the popular it becomes, and pricier it sells.

I wont even try to pass judgment on the shoes, they speak for themselves.

TOUGH Nokia phones

Some people-companies really do make products better than the rest. When it comes to cellular phones no ones makes them quite like Nokia. Compact phones became more popular about a decade ago and even then most had a Nokia. I remember in May 1997 we were going to Ross St. Gurdwara and a Singh said that the Nokia he held in his hand was the best phone ever made. Back then I never thought I’d have any use for something like that.

I really didn’t too much about care until I got my very first phone in late 2003. That phone was given to me; I didn’t want it even then. That was a 3590 model. Even the previous generation of these was really good. The menu interface was a lot more easier to use and the phone itself very reliable with decent battery life.

One little bump and most electronic things tend to go bang that instant, usually for the final time. But the best thing about Nokias is that they’re the toughest phones out there.

I was talking to someone who recently visited India and told of how the Nokia brand is the phone of choice of everyone there from rickshaw drivers to jutts in the khet(farmers). Technology as complicated as phones doesn’t tend to last very long in places like India, usually it’s a problem to get electronics properly working in the first place. He told me of how his phone was accidentally thrown in a pool of water and it worked fine after the water was dried.

Besides these phones being super tough, they also have the best buttons which never lock up or get mis-pressed. A nokia usually doenst have an antenna sticking out like your usual phone. That’s good news because on most phones the antenna’s fragile and breaks off with ease and that’s the end of your phone right there. The Motorola/LG as with other flip phones are notorious for this.

The other great thing is the nokia menu system design which is straightforward and super easy to use. All the selections are logical and easy to access, not confusing like other phones. It’s the one interface that can truly be considered user-friendly because it’s more customizable than anything I’ve seen.

The 3590 is one tough phone I had this one for over 20 months until the old plan came to and end and the company offered to give a new one for free. I’ve lost count of how many times this phone’s endured freefalls as high as 2 meters onto hard cement floors at work. I’m sure it ranges in the high hundreds. It hasn’t turned off from a plunge even one time.

The reception on this thing is better than most on field tests. Two times from Vancouver to California. A few times to Victoria on the Island and once to Prince George a few months ago. And It out preformed all others. Hardeep Singh’s Trio($100+plan) stopped working pretty much north of Harrison Hotsprings I don’t think mine lost reception the whole way there and back. Same story on the California trips.

The best thing about it is you can easily call any number without actually looking at the keypad and display when dialing. This comes in hady in certain situations as you can imagine. You can’t do that with any phones these days. I really didn’t mind the size it was compact yet large enough to be handled as a cordless phone. It’s quite light as well. I never realized it had voice dialing till today when I looked at the site.

^The 3590 on the left and 3120 on the right

Last summer upon renewing the plan Rogers gave me the smaller 3120 version. This one has a color screen with a host of other improvements on the already decent features the older/much bigger brother. The only thing is it has sometimes fallen apart due to a comparatively less stronger locking mechanism its predecessor had. But the amazing thing was the battery was still intact and the display lit!

This one comes with an improved calculator and a great stopwatch function. Both this and the old one had an excellent calendar with a reminder/alarm option. But this has a color display. For anyone who likes to play games its no secret nokia includes the best games on earth.

See your dealer today and get your hands on one of these.

The Best Kirtan Ever!!

In a response to recording thread on the akj.org forum someone mentioned that nothing can compare to one of those single round shaped old school microphones and the blaring horn type speakers that woke you up in a pind. Recoding expert Mandheer Singh/ਉਰਫ Netnihung was obviously upset at the comment. But I think that person really knew what he was talking about. And today I too know what he meant by that.

After many years I’ve had the chance to view a Raensbayee video from 1991 at small pind in the Malwa region. The last time I saw it was well over 8 years ago. I don’t think most of us in the west can even comprehend the notion that a fannism-free Raensbayee can ever be possible. It’s hard to remember the last time when there was a kirtan without flashy tunes and major fannist presence.

Kirtan really can seem different and enjoyable when done without the ever-present superficial voice and the need to conduct the whole routine purely to please and maintain ones fan base.

Most of the shabads done back in Punjab are different and in simple ‘lehs’ easy to sing anolng with. It was really something else seeing the whole pind flock to the Gurdwara Sahib to take in kirtan.

Amrit Singh said it best: “It’s not kirtan, unless it’s straight from the hirdha”

I’ll try to upload it for everyone to see later when I find time

Nothing like Tintin

Cartoons out there today are simply worse than trash compared to the ones I grew up watching. Sometimes I feel sorry for the kids watching YTV nowadays, other instances I’m simply amaze at how well they’re able to handle stuff like spongebob and sailor moon/pokemon/digimon and others.

All this cheap Japanese animation's potent enough to drive you to the brink of death by boredom in just a few short minutes. But ‘Dhaan’ are the kids of today can endure putting up with this stuff day in and day out and surprisingly enduring little negative impact. This stuff wouldn’t have any chance of being broadcast in the past decade. But i guess it's ecpexted in the 2000’s, stranger things seem to happen everyday.

After seeing what kids’ve been watching for the past few years, the downfall of great cartoons is evident. It seems the best thing left to watch is Sesame Street. Even with huge advances across the board there’s still nothing out there today that can compare with Tintin. It’s one of the most memorable ones ever. I got to know Tintin through the TV show made over 15 years ago based on the many decades old original in French. I was really excited when one day I saw our public library had the same comics.

And I don’t think I’m the only person who thinks highly of Tintin. I’ve often come across Tintin memorabilia in the past. The one time I remember most vividly is when I saw Japnaam Singh of all people wearing a Tintin shirt! I didn’t say anything at the time for some reason but it brought back good memories and felt good knowing he must have watched Tintin too.

Tintin used to come on the weekends. I think it’s still one of the best real life based adventure cartoons ever created. With natural environmental design and believable characters it was something that you could easily relate too. Each and every story was more gripping than the next and took you right into the action. The other good thing was it actually addressed major issues and world events like the fascination with space exploration people have had: